Úrval - 01.05.1953, Qupperneq 99

HVARF KRÝNINGARSTEINSINS
9T
röddin. „Ég skal segja henni frá
því.“
Meðan við Alan biðum úti í
bílnum, barði maður að dyrum
á gistihúsinu og var strax hleypt
inn. Við fórum að velta því fyrir
okkur, hvaða erindi hann gæti
átt á þessum tíma sólarhrings-
ins. Meðan við vorum að hlæja
að þessu, kom ókunni maðurinn
aftur út úr gistihúsinu og gekk
rakleitt til okkar. Hótelstjórinn,
sem hafði þótt koma okkar
grunsamleg klukkan þrjú um
nótt, hafði hringt í lögregluna!
Maðurinn rak lögregluskýr-
teini framan í mig. „Ég er leyni-
lögreglumaður, ‘ ‘ sagði hann,
„má ég líta á ökuskírteinið
yðar?“
Ég rétti honum það. Hann
skrifaði hjá sér nafn mitt og
heimilisfang. Ég varð sveittur í
lófunum, og mér fannst klauf-
jámið, sem ég var með innan á
mér, vera eins og trjábolur.
„Hvað er að?“ spurði ég.
„Það hefur verið stolið nokk-
ur hundruð bílum í nótt. Hvaða
númer er á bílnum?"
Ég hafði verið svo mikill asni,
að ég hafði ekki aðgætt það og
lagt það á minnið.
„Ég veit það ekki,“ svaraði ég.
„Ég tók bílinn á leigu.“ Ég átti
æ erfiðara með að svara spurn-
ingum hans, því að ég mundi
hvorki nafn né aðsetursstað
stöðvarinnar, sem. hafði leigt
mér bílinn. Gavin hafði útvegað
bílinn, og enda þótt hann væri
þarna rétt hjá, kærði ég mig
ekki um að láta lögreglumann-
inn skrifa hjá sér nafn hans og
númerið á Anglíabílnum. Að
lokum blés leynilögreglumaður-
inn í blístru sína og rétt á eftir
nam stór lögreglubíll staðar hjá.
okkur.
Nú varð ég reglulega reiður..
„Ég hef lesið allt lagasafnið,“
sagði ég, „og það stendur hvergi
neitt um það, að borgari sé
skyldur að vita númerið á bíln-
um sem hann ekur.“
Nú kom Kay út úr gistihús-
inu og staðfesti allt, sem ég
hafði sagt. En það jók aðeins á
gremju lögreglumannsins. Við
vildum fyrir allan mun losna við
að verða tekin föst, grunuð um
bílþjófnað, enda þótt okkur yrði
sleppt næsta morgun.
„Sjáið þér til,“ sagði ég.
„Þarna við götuhomið er maður
í Anglíabíl sem getur staðfest
það sem ég hef sagt. Hann er-
með leigusamninginn.“
Lögreglumaðurinn gekk að
Anglíabílnum, en tók Alan með
sér til öryggis. Brátt kom hann
aftur með Gavin og bar leigu-
samninginn saman við númerið
á bílnum, sem hann hafði skrif-
að í litlu svörtu bókina sína.
„Ég vona að bér séuð ánægð-
ur, lögreglumaður,“ sagði ég.
„Það munaði ekki miklu að
þér gerðuð hræðilega skyssu.“
Hann afsakaði sig hvað eftir
annað. Það væri svo mikið af
óheiðarlegu fólki á ferli og hann
yrði að gera skyldu sína. Þegar
við ókum brott, varð mér Ijóst,.