Úrval - 01.05.1953, Síða 102

100
TJRVAL,
yfir götuna.“ Ég settist í bílinn
við hlið hennar og lokaði hurð-
inni og kveikti ljósin. Ég þreif-
aði yfir í aftursætið, fann frakka
Alans og breiddi hann vandlega
yfir steinbrotið. Svo tók ég utan-
um Kay. Hún var alveg róleg,
eins og við værum að koma heim
af dansleik. Þetta var þriðja
svefnlausa nóttin okkar, og við
vorum bæði svo örþreytt að okk-
ur var sama um allt. Við fund-
um ekki til ótta.
Lögregluþjónninn nam staðar
fyrir framan okkur. „Hvað er
hér á seiði?“ þrumaði hann. Við
Kay hættum ekki að faðmast
fyrr en hann hafði haft tæki-
færi til að sannfæra sig um það
sjálfur.
„Það er aðfangadagskvöld,
lögregluþjónn," sagði ég.
„Aðfangadagskvöld!" svaraði
hann. „Klukkan er orðin fimm,
það er kominn jólamorgun, og
þér eruð hér á einkalóð. Hvers-
vegna ókuð þér af stað, þegar
þér sáuð mig koma?“
„Ég vissi, að við máttum ekki
vera hérna,“ sagði ég auðmjúk-
ur. „Við kveiktum ljósin til þess
að sýna yður að við værum fús
að halda áfram.“
„En hvert getum við farið?“
spurði Kay til þess að blekkja
hann enn betur. „Það er allt
of mikil umferð á götunum.“
... „Þér ættuð að vera komnar
heim til yðar,“ sagði hann í
ströngum tón við hana. En svo
fór okkur ekki að verða um sel.
Hann tók af sér hjálminn og
lagði hann á bílþakið. Hann
kveikti sér í sígarettu og það
benti allt til þess, að hann ætl-
aði að standa þarna meðan hann
reykti hana.
„Það er dimmt bílstæði hérna
rétt hjá,“ sagði hann.
„Gott,“ sagði Kay og stakk
höfðinu í gin ljónsins. „Við get-
um alltaf náð í yður til þess að
taka okkur og hýsa okkur í
notalegum fangaklefa.“
„Nei, nei,“ sagði lögreglu-
þjónninn íbygginn. „Enginn lög-
regluþjónn í London myndi
handtaka ykkur í nótt.“
„Heppileg nótt fyrir glæpa-
menn!“ sagði ég, og við hlógum
öll.
Meðan á þessu samtali stóð,
heyrðum við þrusk bak við tré-
girðinguna. Kay heyrði hávað-
ann líka og við fórum að tala
hærra en áður. Alan og Gavin
hlutu að heyra til okkar og vara
sig á hættunni. En svo sá ég
að hurðin á girðingunni opnað-
izt hægt. Höfuð og herðar Ga-
vins komu í ljós. Allt í einu var
sem hann stirðnaði upp. Hann
hafði séð lögregluþjóninn. Hann
þokaðist hægt aftur á bak og
dyrnar lokuðust.
Lögregluþjónninn lauk við að
reykja sígarettuna og setti upp
hjálminn. „Nú skuluð þið koma
ykkur af stað,“ sagði hann.
Kay ræsti vélina. Aldrei hefur
bifreið verið ekið jafn skrykkj-
ótt af stað; aldrei hefur bifreið
verið ekið í jafnmiklum hlykkj-
um. Ég leit um öxl; eins og Kay