Úrval - 01.05.1953, Page 105

HVARF KRÝNINGARSTEINSINS
103
líða hálf önnur klukkustund þar
til lögreglan hefði skipulagt lið
sitt. Ég varð að komast út úr
borginni og fela steininn.
Gallinn var sá, að ég þekkti
ekki leiðina. Ég var orðinn rugl-
aður af svefnleysi og villtist í
völundarhúsi strætanna. Grá og
kuldaleg dögun var að rísa í
austri, þegar ég fullur örvænt-
ingar ók eftir hliðarstræti einu.
Þá skeði síðasta kraftaverkið.
Ég sá þá Gavin og Alan koma
þrammandi eftir götunni.
Ég snarhemlaði og hrópaði:
„Ég er með hann! Eg er með
hann! Sjáið þið, hann er
hér!“
Ég gat aðeins tekið annan
þeirra með mér, því að ég var
hræddur um að fjaðrir bílsins
þyldu ekki meiri þunga. Alan
varð fyrir valinu. Við ákváðum
að hitta Gavin hjá Reading-
brautarstöðinni klukkan fjögur
síðdegis. Svo ókum við Alan af
stað til suðurs með steininn,
uppgefnir en sigrihrósandi.
,,Ég gerði það einn! Ég gerði
það einn!“ Hundrað sinnum
sagði ég Alan frá því sem skeð
hafði eftir að ég skildi við hann
í kirkjunni. Svo sagði Alan mér
sína sögu. Þegar hann og Gavin
heyrðu okkur aka burt, lædd-
ust þeir niður stiginn, næstum
á hælunum á lögregluþjóninum.
Þeir komu til bílastæðisins rétt
í því að við Kay vorum að aka
burt í Anglíabílnum. Þar sem
þeir fundu ekki bíllyklana í
frakkavasa mínum, töldu þeir
víst að ég væri með þá á mér.
Þá ók lögreglubifreið framhjá.
Þeir þóttust vita, að allt væri
komið upp og reikuðu stefnu-
laust um strætin, þar til ég, fyr-
ir guðs náð, rakst á þá.
„Hvað varð um frakkann
minn?“ spurði ég.
Alan leit kvíðinn kringum sig.
„Tókstu hann ekki?“ spurði
hann. „Við skildum hann eftir
bak við bílinn.“
Þetta var alvarlegt áfall, því
að nafnið mitt var í honum. Við
höfðum náð í steininn, en við
höfðum líka skilið eftir fullkom-
ið sönnunargagn, fært lögregl-
unni það upp í hendurnar.
Við Alan ókum suðaustur, í
áttina til Rochester. Þegar við
voru komnir út í sveitina, beygð-
um við inn á hliðargötu, sem lá
frá þjóðveginum. Því næst los-
uðum við steininum út úr bíln-
um, lögðum hann í grunna holu
og þöktum hann greinum af
brómberjarunnum. Þetta var
ekki góður felustaður, en eins
og á stóð, áttum við ekki á betra
völ.
Við vorum þess fullvissir, að
lögreglan hefði náð númerinu af
bílnum. Auk þess var ekki þor-
andi, eftir viðureign mína við
leynilögreglumanninn, að láta
mig koma nálægt steininum. Það
virtist bezta lausnin, að Alan
færi einn að hitta Gavin hjá
Reading-brautarstöðinni klukk-
an fjögur. Þeir gátu leigt sér
annan bíl og flutt steininn til
Dartmoor, en ég átti að leiða