Úrval - 01.05.1953, Qupperneq 110

108
TJRVAL
í leit sinni að okkur. Heimska
Scotland Yard skapaði okkur
þannig hina mestu hættu.
Um nýárið ókum við suður
til þess að sækja steininn. Þessi
seinni leiðangur getur ef til vill
kallazt fífldjarfur, eins og á
stóð, þar sem eftirlit lögregl-
vmnar var þá í algleymingi. Síð-
astliðna fimm daga höfðu allar
bifreiðir verið stöðvaðar á
landamærunum, en því varð ekki
haldið áfram endalaust, og ég
bjóst við að landamærin yrðu
opnuð á ný eftir nokkra daga.
Ég hafði það á tilfinningunni,
að ég myndi verða handtekinn
áður en langt um liði, og ég
vildi bjarga steininum, áður en
það kæmi fyrir.
Vinir okkar héldu því fram,
að óviturlegt væri að sömu
mennirnir og höfðu verið í Lon-
don um jólin, færu aftur í þenn-
an leiðangur, þar sem lögreglan
væri allsstaðar að leita okkar.
En ég sat við minn keip. Og
Alan kom líka, því að faðir hans
átti bílinn, sem við ætluðum að
nota til fararinnar. Félagar okk-
ar voru þeir Neil og kunningi
hans, John Josselyn. Við lögð-
um upp að nóttu til, ailir í bezta
skapi.
Ég fór að velta því fyrir mér,
hvar öruggast væri að geyma
steininn í bílnum. Ef lögreglan
stöðvaði okkur, langaði mig að
minnsta kosti til að reyna að
leika á hana. Ég athugaði bíl-
inn og uppgötvaði þá, að hægt
var að losa framsætið og setja
steininn í staðinn. Að vísu yrði
steinninn ekki sem þægilegast
sæti, en ef ábreiða væri breidd
yfir hann og frakki yfir hné far-
þegans, myndi hann ekki sjást,
meðan dyrnar væru lokaðar.
Klukkan átta næsta kvöld ók-
um við frá London í áttina til
Rochester. Það var sama sem
engin umferð á veginum. Við
Alan fórum brátt að kannast við
okkur, og áður en langt um leið
vorum við komnir á staðinn, þar
sem steinninn var falinn. En þar
stóð nú þyrping af Tataravögn-
um og tvö bál loguðu glatt.
Þetta var ótrúleg tilviljun, en
svona var það nú samt. Tatar-
amir höfðu valið sér næturstað
einmitt þar sem steinninn var
falinn. Við höfðum ekið yfir 700
kílómetra veg til einskis. Steins-
ins var svo vel gætt, að það var
ekki öruggari vörður um hann
í Westminster Abbey.
Ég stöðvaði bílinn í um 200
metra fjarlægð og gekk síðan
til Tatarabúðanna.
Þetta voru raunar tvær vagna-
lestir. Við gengum til bálsins
sem nær var. Þar lágu gömul
Tatarahjón upp við grindverkið
og teygðu fætur að bálinu. Mað-
urinn hefði getað rétt höndina
gegnum grindurnar og snert
steininn.
„Megurn við ylja okkur við
eldinn?“ spurði Neil. Konan
bauð okkur það með brosi. Við
sátum þögul góða stund, en þá
tók Neil til máls. Hann fór að