Úrval - 01.05.1953, Side 112

110
XÍRVAL
sögninni: Krýningarsteinninn:
1000 punda verðiaun.“ Ég var
ákaflega stoltur. Ég hafði aldrei
verið virtur svona hátt fyrr. Þó
varð ég hálf órólegur. -—■ 1000
pund var það há upphæð, að hún
gæti jafnvel freistað heiðarleg-
asta manns.
Við komumst þó klakklaust
til Skotlands og fórum yfir
lanaamærin klukkan hálf þrjú.
Nokkra kílómetra frá landa-
mærunum stöðvuðum við bílinn.
Tákn frelsisins var aftur komið
heim til Skotlands, og okkur
þótti viðeigandi að einhver há-
tíðleg athöfn færi fram af því
tilefni. Við tókum ábreiðuna af
steininum og nú lék loft Skot-
lands um hann í fyrsta sinn í
600 ár. Síðan tókum við upp
viskípela, sem við höfðum haft
með okkur í þessu augnamiði.
Við dreyptum dálitlu á stein-
inn og skáluðum.
Þannig fluttum við örlaga-
steininn aftur heim. Við gerðum
það með ró og spekt, án herafla,
án þess að brenna kirkjur og
bana mönnum.
Sama kvöldið komum við
steininum í geymslu í verk-
smiðju einni skammt frá Glas-
gow, þar sem hann var settur í
umbúðakassa. Nú var verki okk-
ar lokið, annarra að taka við.
Næstu mánuði höfðumst við
lítið að en vorum við öllu búnir.
Þar sem steinnin gekk mann frá
manni, varð leyndarmálið á
margra vitorði. Þrátt fyrir hin
háu verðlaun, sveik enginn.
Nokkrir blaðamenn komust yfir
upplýsingar, sem lögreglan
myndi hafa talið mikilsverðar,
en þeir létu sem þeir vissu ekki
neitt. En við vissum, að böndin
voru farin að berast að okkur.
Við höfðum frá upphafi gert
ráð fyrir því, að lögreglan myndi
klófesta okkur fyrr eða síðar.
Við höfðum alltaf álitið, að þó
að Scotland Yard færi sér ef til
vill hægt, næði það ætíð söku-
dólgnum um síðir. En svo er
ekki. Við skildum eftir mörg
spor í kirkjunni, en þó vissi
Scotland Yard ekki sitt rjúkandi
ráð. f stað þess að beita vísinda-
legum rannsóknaraðferðum leit-
aði Scotland Yard til manns, sem
var skyggn, og síðan til annars,
sem ráðlagði þeim að leita í ánni
Trent. Kostnaðurinn var greidd-
ur af almannafé.
Sem betur fór, fyrir virðingu
brezku lögreglunnar, var farið
öðruvísi að í Glasgow. Lögregl-
an þar hlýtur að hafa haft
megnustu óbeit á starfi sínu; en
það var skylda hennar að vinna
þetta verk og hún vann það vel.
Hún var þrjá mánuði að hafa
uppi á okkur.
Það var komið fram í miðjan
marz. Tveir leynilögreglumenn
frá London fóru norður til
Plockton, þar sem Kay stundaði
kennslu. Þeir yfirheyrðu hana í
hálfa sjöttu klukkustund, en
gátu ekki fengið hana til að játa.
Tveim dögum seinna komu