Andvari - 01.03.1968, Side 30
28
JÓN GÍSLASON
ANDVARI
nemendur, sem fylgdust með kennslunni í Ríkisútvarpinu. Var hin hóg-
væra rödd læriföðurins, þótt hann sjálfur væri ósýnilegur, einkar kær-
kominn gestur mörgurn unglingi, sem var að alast upp úti í strjálbýlinu
og dreymdi hinn ævagamla draum alþýðunnar um að afla sér menntunar.
Með dönskukennslu sinni í útvarpinu styrkti Kristinn aðstöðu þeirra ung-
menna, sem hlustuðu með kostgæfni, svo að fyrir suma þeirra a. m. k. var
þessi útvarpskennsla fyrsti áfanginn á menntabrautinni.
Allt frá námsárum sínunr í Kaupmannahöfn var Kristinn tengdur
Danmörku traustum böndum. Hann dáði nrjög danska menningu og átti
fjölda ágætra vina þar í landi. Það var því eðlilegt og vel til fundið, að
bókaútgáfa Menningarsjóðs fékk Kristin til að rita um Danmörku í rit-
safninu „Löndum og lýðum“, 1951. Gerði hann því efni góð skil, svo sem
vænta mátti.
Sá, sem þetta ritar, var að heita mátti óslitið prófdómari í latínu á
stúdentsprófi hjá Kristni Ármannssyni allt frá árinu 1936. Var aðdáunar-
vert, hve mikla alúð og nákvæmni Kristinn lagði jafnan við prófin frá
hinu fyrsta til hins síðasta. Þar varð engin breyting á, en ávallt haldið í
réttu horfi. Var það þó sannkölluð þrekraun öldruðum manni hin síðari
ár, er nemendafjöldinn hafði margfaldazt, að sitja dag eftir dag á vorin
í munnlegum prófum. En aldrei möglaði Kristinn eða kvartaði. Gekk
hann jafnan að hverju starfi af rólegri einbeitni og aldrei varð ég þess var,
að hann færi úr jafnvægi eða yrði óþolinmóður, þó að erfiðlega gengi
stundum að toga út úr nemendum svör við prófspurningunum. Allir áttu
hjá honum sömu ljúfmennsku að mæta, jafrit „gatistar" sem ,,dúxar“.
Stundum, þegar við Kristinn sátum þarna í hinum gamla og sögufræga
sal, fullum af málverkum af konungum og rektorum, allt frá Sveinbirni
Egilssyni, að ógleymdum forsetanum milda, Jóni Sigurðssyni, og náttúru-
fræðinginum ágæta, dr. Bjarna Sæmundssyni, átti ég stundum hágt með
að verjast þeirri hugsun, að hér væri komið að lokaþætti langrar og merki-
legrar sögu. 011 þessi stórmenni, sem myndirnar voru af, og kennarinn,
sem sat við græna borðið og var að prófa nemendur í gullaldarbókmennt-
unum latnesku, voru sprotar á sama meiði, meiði klassískra menningar-
erfða, sem ásamt kristnum dómi höfðu mótað andlegt líf Evrópuþjóða í
tvö þúsund ár.