Andvari - 01.03.1968, Blaðsíða 188
186
ÓLAFUR M. ÓLAFSSON
ANDVARI
að herguðinn £æri halloka fyrir úlfinum í ragnarökum. Óðinn var því ekki
almáttugur. Þetta vissi skáldið — og fyrirgaf guði sínum: „góðs jaðri" (22. v.),
þ. e. a. s. hinum bezta, sem völ var áog særnt hafði Egil dýrum gjöfum.
íþrótt vammi firrð (kenningarígildi). Sbr. fagnafundr þriggja niðja (2. v.),
es lifnaði bragi lastalauss (3. v.).
gerða mér vísa fjandr at vélpndum. Egill miklast af því, að óvinir hans þori
ekki að sýna honum beran fjandskap, heldur freisti þess að beita brögðum. Geð
víkingsins minnir óneitanlega á guð hans: „En þá er hann var í her, þá sýndisk
hann grimmligr sínum óvinum“ (Ynglingasaga, VL kap.).
Efni 23. vísu: Óðinn gæddi mig hinni helgu skáldskapargáfu og því skap-
lyndi, að óvinir mínir, sem berir urðu að fjandskap sínum, hlupu í felur.
Vísurnar þrjár, 21.—23., eru skuldaskil Egils við guð sinn. Hlutverk
Óðins kemur glöggt fram í kenningum skáldsins. Óðinn er guð hernaðar (geira
dróttinn og sigrhofundr, 21. v.), vitur (Míms vinr, 22. v.) og vill vel (Vilis
hróðir og góðs jaðarr, 22. v.). En Óðinn var hvorki almáttugur (Sbr. ulfs hági,
vígi vanr, 23. v.) né algóðr (Sbr. góðs jaðarr, 22. v.). Það reyndi Egill og getur
því ekki framar blótað guð sinn „af alhug“ (22. v.). I lins vegar á bæði skáldið
og víkingurinn Óðni margt gott upp að inna (Sbr. 23. v.) og sættir sig við
orðinn hlut.
24. vísa.
Nú es mér torvelt njprva Tveggja hága nift. Stendr á nesin. Þó skal ek glaðr
með góðan vilja ok óhryggr híða heljar.
njprva (so.): binda rammlega, reyra, — hér: „njörva niður“ í merkingunni
hætta að hugsa um. — Sbr. standa á hendi (18. v.).
Tveggja hága nift.
Tveggi: Óðinn,
hági (andstæðingur) hans: Fenrisúlfur (Sbr. ulfs hági: Óðinn, 23. v.),
nift (systir) Fenrisúlfs: Hel (Sbr. hel, 8. vo.).
stendr, ópersónuleg sögn. Átt mun við vind, álandsvind, sem stendur af
firðinum — og minnir skáldið á athurðinn, er þar gerðist. Sbr.: „Þá hljóp á
útsynningr steinóði" (Egils saga, 243. bls.). Hér er um að ræða tengsl við
upphaf kvæðisins, 3. vísu, þar sem „fjörðurinn flotar dverga skipi“.
nesin, þ. e. nes í fleirtölu -þ ákveðinn greinir (Sbr. goðin og níðit, Vsp. 23
og 61.). Varla er að efa, hver nesin eru, sem átt er við: „Kom lík Bpðvars inn