Andvari - 01.01.1893, Blaðsíða 10
4
ritstjóri »Lanztíðindanna«, og kora hann allajafna,
á þingi sera lavervetna annarsstaðar, fram raeð lagi
og lipurleik.
Gáfur hans voru fremur farsælar, en raiklar;
sjer í lagi var hann ríkulega útbúinn með þeim
hyggindum sem í hag koma. Því það er hvort-
tveggja, að hann, eins og Snorri Sturluson kemst
að orði um Harald konung Sigurðarson, »var ágjarn
til|allra farsællegra hluta«, enda hafði hann bæði
lag .á og lán til, að verða svo mikils af þessum
hlutum aðnjótandi, sem nokkurn veginn er unnt á
voru landi. Hitt er lofsverðara, að hann aidrei
brúkaði stöðu sína nje auðsæld, til þess að kúga
neinn nje misbjóða, heldur beitti valdinu með vægð
og lítillæti, auðnum optsinnis örlátlega og hvoru-
tveggja mannúðlega. Honum varð eigi eins og sum-
um, er hafa reynzt eins harðir og óbilgjarnir við
sína undirmenn, eins og þeir voru áður auðmjúkir
og niðurlútir við sína yfirmenn. Eitt er víst, að liafi
Pjetur biskup, eins og margan kappsmann vill henda,
meðan hann er að ryðja sjer til rúms, á stundum
'beitl olbogunum^ til þess að komast út úr þyrping-
unni, þá var hann manna fúsastur til að bæta
úr því eptir á, sem hann kynni að hafa of gjört,
að svo miklu leyti sem það var hægt. Því hann var
manna sáttgjarnastur og bar sigurinn metnaðarlaust
og hófiega. Það eru, hvort eð er, engin einsdæmi
í mannlífinu, að jafnvel góðir menn keppi við aðra
um þau hnoss, sem lífið hefur að bjóða, og er þá
mest undir skapsmunum komið, hve langt er farið.
Borið hefur honum verið á brýn, að hann hafi
eigi sýnt eins mikið þrek í því að verja hið forna
biskupsvald hjer á landi, eins og hann sýndi kapp
á að ná þvi, og að þetta vald því hafi rýrnað í
meðferð hans. En — þess ber að gæta, að þar var