Andvari - 01.01.1893, Blaðsíða 20
14
inu væri líkur eða frábrugðinn þeim gróðri, sem
hjer er lýst að tegunda-samsetningunni til.
Eptir því sem lengra kom fram á dalinn og
nær dró dalbotninum, því fáskrúðugri og gisnari
varð lyngmóa-gróðurinn. Krækilyngið og flestir fje-
lagar þess þokuðu nú smátt og smátt fyrir smjör-
laufinu, og í nánd við fannirnar í dalbotninum var
það nærri alveg horflð; þar var jarðvegurinn of
rakur og kaldur fyrir lyngmóa-gróðurinn, en lijer
var smjörlaufið aðal-plantan, einkurn þar sem
dálítið moldarlag hafði myndazt, því einmitt á slíkum
stöðum hátt til fjalla nær þessi harðskeyti dverg-
runni opt fullum yfirráðum, því það eru að eins fá-
einar aðrar kuldaplöntur er þrifist geta við sömu
lífskjör.
Reykjaheiði liggur hátt og er bratt upp á hana
úr dalbotninum; gróður er þar mjög gisinn og kyrk-
ingslegur, a& eins einstaka plöntur á stangli. Það
sem kallað er heiði er eiginlega örmjór fjallsröðull,
er skilur botnana á Böggvistaðadal og Reykjadal
Olafsfjarðar-megin. Niður af heiðinni að vestan er
illur vegur, einlægir gróðurlausir urðarhólar og fannir
á milli, en eptir þvi sem neðar dregur verður veg-
urinn greiðfærari og gróðurinn vex. Fjallið upp
undan Reykjum í Olafsfirði, fyrsta bænum, sem
verður fyrir manni í þeirri sveit, er samt all-ósljett
með holtum og melhólum, og milli þeirra lyngi- eða
optast grasi-grónar lægðir, sumstaðar með smá-
tjarna pollum og starungsfitjum umhverfis. í einni
af þessum graslautum sá jeg álengdar nokkra ljós-
græna toppa; sýndist mjer það vera einhver burkna-
tegund, en gat varla trúað því að svo væri, því jeg
hafði aldrei sjeð burkna vaxa á slíkum stöðum, en
svo var þó sem mjer sýndist. Þetta voru toppar af
Phegopteris alpestris, sem hjer hefur ekki fundizt
*
(