Andvari - 01.01.1893, Blaðsíða 145
139
ina væri skráð í 2. gr. stjórnarskrárinnar (2. málsgr.)
þannig, að ráðgjafi beri sjálfur ábyrgð á allri fram-
kvæmd lnns æzta valds, því fremur utanlands sem
hann ber það «innanlands»), og því einnig, eptir
þeim skilningi sem vjer lögðum áður í samskonar
ákvæði (í 1. málsgr.), hvað hluttöku í löggjöfinni
snertir, — þegar litið er á 2. gr. út af fyrir sig.
En þegar er litið til hins sjerstaka ákvæðis í 3. gr.,
sem hljóðar einungis um takmarkaða ráðgjafa-
■ábyrgð, og sem virðist óeðlilega * orðað, að minnsta
kosti hvað löggjafarábyrgðina snertir, væri hinn
skilningurinn lagður í ábyrgðarákvæðin í heild sinni,
og einkum þegar litið er til hinnar rjettarfarslegu
reglu, sem gefin -er einungis um þessa takmörkuðu
ábyrgð (sbr. 2. ákvörðun um stundarsakir), verður
hinn þrengri skilningur vafalaus, enda aðhylltust
menn þann skilning, hvað hina umboðslegu ábyrgð
snertir, það eina sinn, sem um framkvæmd á þess-
um ákvæðum hefur verið að ræða, og sem vjer höf-
um áður minnzt á. Hjer er eyða í hin íslenzku
stjórnarlög, sem eptir voru áliti hlyti að verða fyllt
upp eptir meginsetning dönsku grundvallarlaganna
uiri hið sama atriði af þeim ástæðum, sem vjer höf-
um þegar tekið fram. Setjum vjer svo, að einhver
stjórnarathöfn væri framin, er lyti að sjerstökum
málum lands vors og sem almenniugur bæði í Dan-
mörku og Islandi væri einhuga um að sakfella ráð-
gjafa Islands fyrir, sem skaðvænlega fyrir hið ís-
lenzka þjóðfjelag, og sem óleyfilega og heimildar-
lausa eptir atvikum og hlutarins eðli, án þess þó
um eiginlegt brot á stjórnarskránni væri að ræða.
í löggjöf landsins mætti hugsa sjer fjölda mörg af-
skipti ráðgjafans þess eðlis. Vjer getum tekið t. d.,
að stjórnin ár eptir ár og án þess að gefa nokkra
ástæðu synjaði um staðfesting á hverju einasta laga-