Andvari - 01.01.1893, Blaðsíða 170
164
honum sjálfum er fyrir beztu á því svæði, en sá, sem
völdin hefur fengið. — Og hið almenna lögmál á
naumast ljósara sjerstakt dæmi þessu til sönnunar
en sögu íslendinga á síðustu öldum. Það er því ekki
nægilegt, þótt íslendingar beri hið fyllsta traust til
góðs vilja bjá hinni erlendu stjórn, því allir hagir
landsins eru svo sjerstakir, að sú þekking á þeim,
sem er nauðsynlegt skilyrði fyrir hyggilegri stjórn,
getur ekki fengizt nema með veruílandinu sjálfu.—
Önnur er orsök til hins sama, er leiðir beinlínis af
eðli hinnar takmörkuðu einveldisskipunar. Bæði
eptir hugmyndinni sjálfri og eptir þeirri reynslu,
sem þjóðirnar hafa fengið undir hinu nýja fyrirkomu-
lagi, er það nauðsynlegt, hvert traust, sem annars
yrði borið bæði tii vilja og þekkingar hinnar fjar-
lægu stjórnar, að ábyrgð á hendur stjórninni geti, ef
til kemur, orðið framkvæmd á stjórnskipulegan hátt.
Yjer höfum þegar áður sýnt fram á,j að þetta ekki
getur orðið, allt svo lengi sem ráðaneytið er fjar-
lægt, bæði hinum innlenda löggjafaraðila, sem kæru-
rjettinn hefur, og hinum einkennilega pólitiska dóm-
stóli, sem dómsheimildina hefur, og sem eptir dóm-
skipaninni er bundinn við verustað fulltrúasamkom-
unnar. Auk þessa mundi samband hins fjarlæga
ráðaneytis við ríkisráð Dana verða ábyrgðarfram-
kvæmdinni til fyrirstöðu, sbr. ritgjörð vora í 11. árg^
Andvara. En nú leiðir það ennfremur af sam-
bandinu milli hins æzta stjórnara og ráðaneytisins,
að þessu skilyrði fyrir sannri innlendri stjórn ekki
verður fullnægt nema með því, að forseti i ráðssam-
komu stjórnarinnar eigi sæti í landinu sjálfu. —
Hvorttveggja þetta, sem að ofan er greint, leiðir til
þess, að nauðsynlegt er að skipa konunglegan um-
boðsmann með aðsetur á íslandi, einmitt eins og
gjört er 1 endurskoðunarfrumvarpinu.