Andvari - 01.01.1893, Blaðsíða 127
121
vora um óskert landsrjettindi íslands frá elztu tím-
um. — Slík lög, sem í þessu efni gæti verið um að
ræða, eru engin önnur en stöðulögin 1871 og stjórn-
arskráin 5. jan. 1874.
Yjer skulum nú líta á, hvort eða að hve miklu
leyti vjer getnm fundið mælikvarðann fyrir hyggi-
legri, takmarkaðri kröfu um sjálfsforræði fyrir ísland,
nú á þessum tíma, í þessn þrennu, er vjer höfum
nefnt.
A því horfi, sem frelsismálið hefur úti um lieim-
inn, getum vjer eins og áður er sagt, byggt vissuna
um, að vjer einhverntírna munum vinna mál vort, ef
vjer varðveitumst til að halda því fram, og höfum
þrek og þol til að hætta eigi, svo framarlega, sem
vjer ekki förum fram á neitt, sem ríður í bága við
jafnrjettislögmál það, sem verður að liggja til grund-
vallar fyrir lögskipaninni í hinu siðaða þjóðafjelagi,
og af þessu leiðir skýlaus skylda vor til þess að
lialda sókn þessa máls uppi og aldrei þreytast fyr
en það er unnið. En hvernig vjer eigum nú að
aka seglum eptir vindi gegn Danastjórn, það kennir
þessi vissa oss ekki. — Það mun að visu vera hægt
að segja með talsverðum líkindum, að mikilvægir
atburðir einmitt nú standi fyrir dyrum í álfu vorri.
En hreyfingar þær, sem mest láta brydda á sjer um
alla Norðurálfu sem stendur, eru þess eðlis, að það
er óvíst, hvort betra væri fyrir framgang stjórnar-
máls vors, að þær yrðu undir eða ofan á. — I öllu
falli væi’i það óhvggilegt af íslendingum að taka beint
tillit til þessara hreyfinga f stjórnarbaráttu sinni, þar
sem afieiðingin af þeim einungis óbeinlfnis, nefnilega.
gegnum breyting á stjórnarskipun Dana, þeirri sem
er, gæti haft áhrif á vor pólitisku forlög.
Hin pólitisku veðurmerki í Danmörku sjálfri
geta liaft mikla þýðingu fyrir framgang máls vors,