Andvari - 01.01.1893, Side 33

27
langt um fegurri að sjá, þegar maður kom nær þeim.
Ekki er þetta samt svo að skilja, að þessar plöntur
væru alveg einráðar; tegundirnar, sem mynduðu
blómjurtagróðurinn þar í dölunum, voru hjer um bil
hinar sömu og i Skeggjabreklcudal, og aðal-svipur
gróðursins nálega hinn sami, en þó með smá til-
breytingum, eptir því hver tegundin rjeði mestu.
Sumstaðar keppti t. d. smjörgras (Bartsia, alpina)
við blágresið og myndaði hjer og hvar blákorgaða
bletti í hlíðahöllunum; einkum óx mikið af þessari
tegund í Hvanndölum. Aptur á móti var minna þar
af fjandafælunni en á Skeggjabrekkudal. I blá-
gresisgeirunum í Sírdal og Hvanndölum óx mikið af
Milium effusum, en ekki fann jeg eins stór eintök
þar af þessari plöntu eins og í Hjeðinsfirðinum, enda
var hún hvergi fullvaxin. í Sírdal óx einnig all-
mikið af Pliegopteris Dryopteris.
Af trjá- eða runnkenndum plöntum var lítið
þar í dölunum. Algengasta tegundin var aðalblá-
berjalyng, en myndaði þó hvergi samanhangandi
gróðurbreiður, heldur óx á stangli innan um blóm-
jurtirnar; enn fremur voru víðir-plöntur híngað og
þangað, og á stöku stað myndaði gulvíðirinn smá
runna, en bæði voru þeir lágir og tóku yfir lítið
svið. Lyngmóagróður var svo sem enginn þar í
dölunum og reglulegur valllendisgróður nálega
hvergi nema niður á sjáfarbökkunum.
Veður hafði verið gott um daginn, logn og
þykkt lopt en úrkomulaust, en þegar við gengum
niður dalinn á leið til Hvanndala, var komin þunga
rigning og bráslagalegt goluflabur bljes á móti okkur
-af hafi. Við greiðkuðum sporið og að stundarkorni
liðnu sátum við inni í baðstofunni á Hvanndölum að
kaffidrykkju með Víkurfólkinu. Það var ekki frítt
íyrir, að því þætti ferðalag okkar kynlegt, og hver