Andvari - 01.01.1893, Blaðsíða 35
29
þekkja lag frá ólagi, sjá það á öldunum, hvenær
útsogið mundi verða mest, hvenær væri lag, og
vera fljótur að sæta því. Jeg var sem barn í þessu.
Allt í einu hrópa fjelagar mínir : »það er lag«, og
■áður en jeg vissi af voru þeir horfnir fram fyrir
hamarinn og ný bylgja skollin að. Iivort þeir hefðu
komizt af eða bylgjan hefði lamið þeim við klettinn
og svo sogað þá i djúpið, vissi jeg ekki. Jeg stóð
þarna »einmana og yfírgefinn«, og, það sem verst
var, þekkjandi ekki lag írá ólagi. IJver bylgjan
reið að hamrinum á fætur •anuari; það fór hálfpartinn
hrollur um raig, en nú var mjer annað hvort að
hrökkva eða stökkva. Jeg starði á öldurnar og
reyndi að taka eptir því, hvort nokkur munur væri
á þeim áður en þær brotnuðu. Jeg komst fljótt upp
á að reikna út, hvenær lag kæmi, en þá var að hafa
hug og snarræði til að sæta því. Afar-stór bylgja
valt á land, jeg bjó mig til lilaups og strax, er út-
sogið byrjaði, skauzt jeg sem kólfi væri skotið fyrir
hamarinn, vaðandi sjóinn 1 mitt læri eða meir, og
þegar jeg var að sleppa fyrir klettinn, reið næsta
■alda að hamrinum á bak við mig og bar mig upp
í hamarklaufina til fjelaga minna, er biðu mín með
óþreyju. Jeg hef skýrt frá þessu ferðalagi af því
það er nokkuð frábrugðið því, sem vanalega gjörist
á voru landi.
Morguninn eptir var þoka og súld. Við dvöld-
um í Vík fram eptir deginum, til þess að koma fyrir
því, sem við höfðum safnað deginum áður, og lögðum
svo af stað, þó veður væri illt. Fyrir botninum á
Hjeðinsfirðinum er flatur malargrandi milli sjáfarins
og vatnsins fyrir framan. Á sjáfarmöl þessari var
gróður mjög fáskrúðugur, eins og víðast hjer á landi
■á slíkum stöðum. Iielztu plönturnar, sem þar uxu,
voru kattartunga (Plantago maritima)] var hún