Andvari - 01.01.1893, Blaðsíða 162

156
bátinn, heldur leiðir einnig af því sama, að hitt
skerið er nú ekki lengur eins hættulegt, þó vjer
rækjum oss á það. Það getur aldrei brotið bátinn^
meira að segja, það getur aldrei hept för vora til
muna. Vjer spurðum fyr, við hvert spor sem vjer
stigum. Er það heimilt (eptir stöðulögum og stjórn-
arskráj? Og það var oss áríðandi að svo væri, því
hefði svo elcki verið hefðum vjer í sönm svipan
óhjákvæmilega verið hraktir aptur á bak, þangað
sem vjer fyrst stóðum. Vjer spurðum enn fremur:
Er það nægilegt? Og svarið var oss mikilvægt, af
því að hver breyting, sem ekki fullnægði þörfum
vorum, mundi hafa bundið oss fasta við það stutta
skref, sem stigið var, ef til vill um langan aldur.
En þótt endurskoðunar-frumvarpið væri ekki full-
nægjandi að forini eða efni á því svæði, þar sem
hið íslenzka þjóðfjelag er orðið pólitiskt frjálst,
samkvæmt skipun þess á hinu æzta valdi út á við,
væri það auð-unnið verk, að bæta það síðar, svo
fljótt, sem þurfa þætti. Það œttu hlendingar undir
sjálfum sjer- hitt œttu þeir og að eiga undir öðrum.
Enginn má nú misskilja oss svo, að vjer ekki
álítum það skyldu þeirra, sem frumvarpi halda fram
til stjórnarbótar, að vanda það og hafa það svo full-
komið í öllum greinum, sem verða má. Allt sem
miðar til þess að styrkja, halda kröptunum saman,
og forðast átyllur til ágreinings milli þeirra, sem
vilja hið sama, er skylda þeirra manna að gjöra af
fremsta megni. En hjer viljura vjer að eins benda
á þetta eitf, svo að vjer höldum oss fast við þráðinn
i röksemdaleiðslu vorri. Allt sem vjer tókum áður
fram um sJcyldu eptirfarandi þings, til þess að halda
fram frumvariú óbrcyttu, sem samþykkt hefur verið
næsta þing á undftn, þrátt íyrir það, þó ef til vill
mætti eitthvað óverulegt að því finna, — það kemur