Andvari - 01.01.1893, Blaðsíða 150
/
144
fram eptir íslenzkum heldur erlfendum stjórnarlög-
um, þyrfti því að breyta; og hvort það sje í sjálfu
■sjer heppilegt, að afnema þingsetu þeirra konung-
kjörnu, verður að koma til álita á öðrum stað. Hjer
viljum vjer að eins taka fram, að breytingin ekki
-gengur út yfir það, sem heimilt er eptir stefnuákvæð-
inu. Þó svo sje skipað fyrir í ýmsum nýrri stjórn-
arlögum, að konungur velji beinlínis til annarar deild-
ar þings, á það fyrirkomulag sjer alls ekki stað í
öllum stjórnarlögum takmarkaðs einveldis og þing-
ræðis. Það er því ekki nauðsynlegt eptir hugmynd-
inni, og það er í samkvæmi við ákvæði hinnar nú-
verandi stjórnarskrár (14. og 15. gr.) að brevta megi
hlutfaliinu milli hins þjóðkjörna og konungkjörna
hluta alþingis jafnvel í deild þeirri, er þeir eiga sæti
í, með einföldum lögum.
Öll áherzlan liggur hjer eins og eptir stjórnar-
arskránni á ákvæðunum um stöðu konungsins í iög-
gjöfinni. Þvi, sem vjer tókum fyrst fram, um kon-
ungserfðina, hefur verið fylgt í endurskoðunarfrum-
varpinu, þannig, að ekki hefur þótt eiga við að taka
I. og II. gr. konungserfðalaganna upp í hin sjerstöku
íslenzku grundvallarlög; enda hefði það hlotið að
vekja upp þrætuna gömlu um hin »sögulegu rjett-
indi« landsins, og því verið óhyggilegt, og það var
ekki nauðsynlegt, því hin endurskoðuðu grundvall-
arlög Dana verða þar ekki látin fylla eyðuna; það
eru konungserfðalögin 1853, sem eru látin gilda á
íslandi, eins og svo mörg önnur almenn dönsk lög,
sem framkvæmd eru undir þögn íslenzku þjóðar-
innar, og sem ekki geta raskað eða snert grundvöll-
inn undir þeirri stjórnarbaráttu, sem nú stendur yfir.
Hið næsta atriði, er vjer töldum að vísu verða feng-
ið út úr stjórnarskránni, en þó óbeinlínis, að eins
með þýðingu á öðrum ákvæðum, sem sje um nauð-