Eimreiðin - 01.07.1950, Side 23

eimreiðin
SAMVIZKUSEMI
175
•— Þetta er sjálfsagt eitthvað vandasamt, sagði ég til þess að
bera blak af kunningja mínum, lækninum. — Hann þarf lík-
lega að lesa um það, og svo er ekki hlaupið að því að blanda
vandasöm meðul. Það má ekki miklu muna.
'— Það er víst, sagði maðurinn. — Ekki má miklu muna með
þessi meðul frá bonum Jóni á Hóli, þar sem einn dropi um of
getur drepið mann. Þú ættir að vita það. Erlu ekki sonur pró-
fastsins, og skólagenginn maðiir sjálfur?
'— Jú, sagði ég, — en lieyrðu? Á ég ekki að gefa þér brenni-
vínstár til að Iiressa þig á?
■—- Ekki neita ég góðgerðum, sagði maðurinn alvarlega. Og
svo renndi ég í pelamál úr tunnunni og fékk honum. — Gerðu
svo vel!
' Guðlaun, sagði liann og saup úr málinu. Svo rétti liann
nter þykka, liarða hendina og gekk út úr búðinni, orðalaust.
Þórður bókbaldari kom nú, og var móður af hita og drykkju
^já Halldóri smið.
" Ég vorkenni manninum úr Lónunum, sagði ég. — Má ég
°kki blaupa beim til þín og biðja Sigvalda að afgreiða liann?
Jú, jú, seisei, jú. Það er víst gustuk, sagði Þórður gamli —
en vertu fljótur. Ég lofaði Halldóri að koma til bans aftur, —
011 kað bann um nokkra úttekt, maðurinn úr Lónunum?
■ Nei.
Það var gott, því, sjáðu, það var liann, sem missti rollurnar
1 sjointi i vor, — og ekki bæti ég við skuld lians með því að
áöa honum.
Ég skal muna það, sagði ég. Við vorum allir trúir þjónar
Chants.
En læknirinn sefur væntanlega enn, sagði Þórður.
Þá vek ég bann, sagði ég og lagði af stað.
hg liitti Þóm í eldhúsinu. Hún var að þvo upp borðbúnað.
Sæll, væni minn, sagði liún og brosti vingjarnlega til mín.
°r, feit, ung stúlka með mikil brjóst og glaða lund. Læknirinn
tufði misst konuna árið áður. Hún bafði farið frá bonum með
Jarn þeirra, og nú var liún sögð gift öðrum. Fólk livíslaði um
J essa ungu dóttur bóklialdarans og doktorinn, — fólk er svo
gjarnt. Mér geðjaðist freniur vel að stúlkunni. Hún var lag-