Eimreiðin - 01.07.1950, Síða 35

eimreiðin
SVANURINN KVEÐUR
187
unnau ys og þys stórborgarinnar. Hún stóð á því fastar en fót-
ununi, að allur slíkur hávaði myndi þagna eins og af sjálfu sér
undir eins og hún byrjaði að syngja. Ég þóttist vita betur, en
hafði ekki liugrekki til að segja við hana fáein orð í fullri mein-
ingu um þetta flan.
Píanóleikarinn George Copeland frá Bandaríkjunum var
staddur í Feneyjum um þessar mundir, og lét liann í ljós við
songkonuna, að sér væri mikil ánægja og lieiður að því að mega
leika undir fyrir liana á söngleikunum. Og morgun einn komum
'ið öll þrjú saman til undirbúnings og æfinga í húsi einu, þar
seni mér hafði tekizt að liafa upp á mjög svo boðlegu Steinway-
píanói.
hegar Copeland var seztur við liljóðfærið, spurði hann: „Á
l'verju eigum við að byrja?“
”Það skiptir engu máli“.
vEigum við að hafa það Clair de lune eftir Dupare?“
Melba yppti öxlum og gekk út að opnum glugganum.
«Þetta verður lj óta útreiðin“, hugsaði ég.
Copeland hóf hið lirífandi fjöruga undirspil. Hiin andaði djúpt
að sér og opnaði varirnar.
Cg þá — skeði kraftaverkið, veröldin stóð á öndinni og lilust-
aði, önnur orð á ég ekki til að lýsa því, sem gerðist.
Éöddin, sem flæddi út vfir herbergið og út um opinn glugg-
ann, var sama röddin sem ég liafði lieyrt, eins og í gegnum liulu
°íl óljóst, af gömlum hljómplötum, sem Melba liafði sungið inn
a fyrir mörgum árum. Hér opinberaðist þessi rödd í allri sinni
°Éekkuðu dýrð, rödd Melbu á æskuskeiði. Svo óvænt kom þessi
°pinherun, svo óviðbúið helltust þessir dýrðlegu söngtöfrar yfir
okkur, að Copeland fipaðist undirleikurinn um stund. En svo
ei töíravald tónanna liann með, og við gleymdum okkur öll
,JU’ liðum hurt á vængjum söngsins.
þorði ekki að líta á Melbu, en starði út um gluggann, á
' atnið í síkinu undir liúsveggnum. Eins og í draumi varð ég
')ess áskynja, að fólk var tekið að þyrpast að fyrir utan. Með
gur a vör stóð það í hópum og lilustaði. Gondólarnir1) beindu
‘tefnuni sínum í áttina til okkar að glugganum, í djúpri þögn,
) S\o nefnast síkjabátarnir. í Feneyjum. — Þýii.