Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1941, Blaðsíða 42

18
TÍMARIT Þ J ÓÐRÆKNISFÉL AGS ISLENDINGA
Solla: Er gull og silfur fjarska,
fjarska fallegt?
Ásdís: Margir fegurstu skraut-
munir eru búnir til úr gulli og
silfri, þú hefir séð silfurbeltið henn-
ar mömmu þinnar.
Solla: Já . . . en mér þykir það
ekki eins fallegt eins og tunglsljós-
ið á firðinum.
Ásdís: Og gullhringinn hennar —
Solla: Hann er ekki eins skær eins
og sólskinið.
Ásdís: En það er ekki hægt að
smíða belti og hringa úr tunglsljósi
og sólargeislum.
Solla: Neh-ei!
Ásdís: Og svo er gull og silfur
brúkað í peninga.
Solla: Jah-á! Á Aðalsteinn fjarska
mikið af gulli og silfri?
Ásdís: Hann er ákaflega ríkur.
Hann hefir sent mér mikla pen-
inga. Það var frá honum alt, sem
eg borgaði Ragnari fyrir að höggva
út myndina af Steina mínum. Og
það var nóg til þess, að Ragnar gat
komist til útlanda til að læra enn
þá betur að höggva út fallegu
myndirnar sínar.
Solla: En því er Ragnar ekki í
Vesturheimi, svo hann verði frægur
eins og Aðalsteinn?
Ásdís: Hann hefir sagt mér, að
hann hefði óyndi alstaðar nema á
íslandi, og að enginn geti unnið
verk sitt vel, ef honum leiðist. —
En nú er Aðalsteinn minn kominn
til íslands. Hann ætlar að koma
hingað í dag.
Solla: Er það satt, að hann ætli
að grafa upp gull í Fjóluhvammi?
Ásdís: Hann ætlar að leita þar
eftir gulli. Verkamenn hans eru
komnir þangað á undan honum. Svo
kemur hann sjálfur þangað í dag.
Manni (kemur upp á kambinn):
Ertu enn að drepast úr hungri?
Ásdís (lítur á börnin á víxl):
Blessað barnið! Hvað er eg að
hugsa? Komdu inn með mér. — Og
þú líka, Manni minn.
Manni: O-o — eg er ekki svangur.
(Þær fara inn í bæinn. — Manni
á eftir þeim. — Tveir sjómenn koma
eftir fjörunni frá hægri. Þeir hafa
tóma malpoka bundna yfir axlirnar.
Þeir staðnæmast og horfa út eftir
fjörunni til vinstri).
1. Sjómaður: Það verður að falla
betur út áður en við tínum krækl-
ing undir Tröllasæti.
2. Sjómaður: Mér er ekkert á
móti skapi, að hinkra hérna við.
(Kemur upp á kambinn og sest. —■
1. Sjómaður liggur áfram neðar í
kambinum, svo aðeins sést höfuð
hans og herðar). Eg þreytist seint
á að athuga stein-strákinn hans
Ragnars myndhöggvara. (Horfir upp
til hægri).
1. Sjómaður: Já, hann Ragnar er
anskúrri hagur í sér. En ekkert skil
eg í henni Ásdísi gömlu, að ausa ús
peningum fyrir þessa steinstyttu.
Það var mikið bölvað uppátæki!
Eins og landið þarfnist einskis
meira með, en að flytja inn útlent
grjót, og eyða svo tíma og pening-
um í að búa til úr því alls-lags
fígúrur og skrípamyndir. (Tekur
upp í sig tóbak).
2. Sjómaður: Það verður varla
með sanni sagt, að Ragnar höggvi
út skrípamyndir. Og ekki lái eg
Ásdísi, þó hún vildi eignast al-
mennilega mynd af Steina sínum;
sér í lagi, þegar hún gerði tvent i
einu: gerði drenginn sinn ódauðleg-
an og hjálpaði ungu listamanns-
efni til að fullnuma sig í list sinni-