Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1941, Blaðsíða 66

42
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
“Víst mun þessi gjöf til gjalda sjá
gjöldin full þau Einar hjá mér taki.
Skil eg það: í nótt hann vill eg vaki,
skjaldar þessa lof í ljóði að tjá.
Nú mun Hákon Hlaðajarlinn flár
hirðskáldi og góðum vini týna.
Konungssveini kært mér væri að sýna
hvort ei ennþá bítur benjaljár.”
“Marga átti eg illa vökunótt,
ein þó verði langstæðust í minni.
Konungsfangi, er beitti eg braglist minni
að sefa Eiríks ofsa- og heiftarþrótt.
Geði tregu konungslof eg kvað,
kært þó væri ljóðfimi að sýna,
hefði ella fagnað fjöri að týna
óttalaus við Eiríks blóðgan nað.”
“Vakti eg enn, er Ægir Böðvar sveik;
ekki um fjör, en vit mitt tafl eg þreytti,
þar mig Óðinn brögðum illum beitti
en til hefnda vopn mín reyndust veik.
Þær mér Óðinn bölva-bætur gaf
Böðvars varða að reisa í dýru ljóði;
betri en manngjöld mörg í þungum sjóði.
Vakti eg einn, er öld í næði svaf.”
“Nú, í elli engum duga má,
Egils ró og næturfrið að skerða.
Fyr skal þungan brand í blóði herða, —
þó mun ógreitt Einars fundi að ná.—
Fyr var Agli ærið lítil þraut
óðs við stál að kveikja bragarneista.
Þess má enn, að gamni, gjarnan freista;
skoðum, sveinar, skjöldinn Einarsnaut.”
Fyr en svefn á Egils augu leið
ort hann hafði skjaldarbraginn dýra.
Geymt mun verða gullið ljóða skýra
meðan brosa blóm við andans meið.—
Þegar skapið gengur berserksgang,
gömul sár á ný í huga blæða,
stormar ofsa geyst í geði æða:
Ljúf er hvíld við ljóð að þreyta fang.