Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1941, Blaðsíða 106

82
TÍMARIT Þ J ÓÐRÆKNISFÉL AGS ÍSLENDINGA
Presturinn var mesta valmenni,
og á litla prestssetrinu úti í Indíána-
bygðinni ríkti ró og friður, og þar
leið þeim systrunum vel. Prestur-
inn eignaðist þar brátt marga vini,
en enginn var honum þó eins kær
og samrýndur og sjálfur Mohawk
höfðinginn Johnson. Hann var þar
daglegur gestur á heimilinu, og bar
margt til þess, að hánn gjörðist þar
heimagangur. Johnson var vel
mentaður maður, talaði ensku og
frönsku, sem innfæddur, bar gott
skyn á umheiminn, og var vel
kunnugur og vel kyntur í heimi
hvítra manna, og átti þar marga
málsmetandi vini. Og unga fríða
stúlkan, systir prestskonunnar, var
vafalaust líka seiðmagn, sem dró
hann. Enda tókust með þeim heitar
ástir, og giftust þau nokkru síðar,
þrátt fyrir öflug mótmæli frá báð-
um hliðum.
Þegar fólki Emily Howells barst
fregnin um trúlofun hennar, lagði
það blátt bann fyrir, að hún giftist
Indíána. Var mági hennar álasað
harðlega fyrir að láta slíkt við
gangast í sínum húsum. Svo hjóna-
efnunum kom saman um, að mæta
sjálf öllum mótmælum og gifta sig
heima hjá fólki Emily.
Þegar þangað kom, stóðu á henm
öll járn. En hún svaraði því einu
til, að hvað sem á gengi ætlaði hún
sér að giftast þessum manni. Að
lokum gafst fólk hennar upp og
giftingardagurinn var ákveðinn. í
lítilli afskektri kirkju beið brúð-
fylgdin þess að brúðguminn kæmi;
þar voru aðeins staddir ættingjar
og nánustu vinir, því fjölskyldan
taldi sér litlar virðingar að þessum
ráðahag. Brúðguminn sást hvergi,
en út úr skrautvagni, með eldis-
hestum fyrir, stigu tveir menn,
klæddir yfirherforingja búningum.
Eldra manninn könnuðust allir við,
en sólbrenda, íturvaxna, höfðinglega
manninn þekti enginn þarna, nema
brúðurin. Fólkið var farið að ó-
kyrrast, Indíáninn lét ekki sjá sig,
og einhver spurði: “Hvar er nú
Indíáninn?” Ókunni maðurinn svar-
aði þurlega: “Hann er hér.”
Svo var Johnson prúðmannlegur
og fríður, að tengdafólkið datt í
stafi, og hlakkaði Emily yfir því í
huga sér.
Svaramaður brúðgumans var hátt-
standandi maður í hernum og einn-
ig í stjórnarráði Canada; og er auð-
velt að skilja, hversvegna Johnson
valdi þann vin sinn fyrir brúðar-
svein. Herforingjatign hafði John-
son verið veitt, svo hann bar bún-
inginn með réttu.
Ungu hjónin lögðu svo af stað
heim í ríki sitt, heim til skóganna
og Indíánanna. Það fyrsta, sem
mætti augum ungu konunnar, var
nýbygt steinhús, stórt og sterklegt.
Þegar inn kom, voru stórar bjartar
stofur, og í setustofunni var spá-
nýtt píanó handa henni, því hún
lék vel á hljóðfæri. Inni í borðstof-
unni var borðið lagt með borðbún-
aði úr skíru silfri. Maður hennar
ætlaði auðsjáanlega ekki að láta
hana sakna ytri siðmenningar hvíta
fólksins.
Sambúð þeirra varð ástrík, og
Indíáninn bar þessa hvítu konu sína
á höndunum. Allir Indíánarnir
hyltu hana eins og drotningu sína
og voru boðnir og búnir að þjóna
henni og láta lífið fyrir hana, ef
þess gjörðist þörf. Samt var ein
kona þarna, sem neitaði að mæta
Mrs. Johnson, neitaði að kannast