Tímarit Máls og menningar - 01.11.1955, Side 33

HERMANN PÁLSSON
Hjá írskum sagnaþul
BROT
Á arni þínum svörður brennur seint,
og sætan jarðarilm að vitum ber.
Hinn daufi bjarmi mjúkum fingrum fer
um fölan vanga þinn, svo ég fæ greint,
hve djúpar hrukkur ristu æviár
um auga þreytt, sem nú er löngu blint.
Þú situr lágt og styður hönd á staf
og starir blindri sjón í kvika glóð,
sem brunnið hefur skært með þinni þjóð
um þúsund ár á strönd við úfið haf.
Þú ornar þér við löngu kveðin ljóð,
þau loga hlýtt hin fomu munarstef.
Þú hlauzt að arfi digran sagnasjóð,
er síðan hjá þér mikla vöxtu bar.
En þegar hungur heimti af þér svar,
þú hertir sultaról og kvaðst þann óð,
sem sneri örbirgð þinni í ævintýr,
og ortir þér úr köldum steini brauð.
223