Tímarit Máls og menningar - 01.11.1955, Qupperneq 86

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
sér, en gegnum rifurnar milli rimlanna getur Árni samt séð armbandsúrin sem
liggja og tifa innan við rúðuna. Hann horfir einnig á stóru stundaklukkuna
og hugsar með sér að hann ætli að leyfa sekúnduvísinum að fara tíu hringi
áður en hann fari inn.
Meðan dyravörðurinn er að pexa við slána sem vill fá að sýna honum eitt-
hvað í dagblaði stelst Áki inn í krána og hleypur sem skjótast að borði föður
síns til þess að sem fæstir taki eftir honum. Faðirinn sér hann ekki strax, en
einn hinna málaranna kinkar kolli í áttina til Áka og segir:
— Strákurinn þinn er víst kominn.
Faðirinn tekur drenginn á kné sér og strýkur skeggjaðri hökunni við vanga
hans. Áki reynir að komast hjá því að horfast í augu við hann, en öðru hvoru
heillast hann þó af rauðu rákunum í augnhvítunum.
— Hvað vilt þú karl minn, segir faðirinn, en tungan er svo lin og málróm-
urinn loðinn að hann verður að endurtaka setninguna nokkrum sinnum áður
en hann sjálfur er orðinn ánægður með hana.
— Ég átti að ná í peninga.
Þá setur faðirinn hann hægt frá sér á gólfið, hallar sér aftur á bak og hlær
svo hátt að félagar hans verða að hasta á hann. Meðan hann er að hlæja seilist
hann niður í vasa sinn eftir buddunni, rekur gúmmísnúruna ófimlega utan af
henni og leitar lengi unz hann finnur gljáfagran krónupening.
— Hérna eru peningarnir Áki, segir hann, farðu og kauptu þér gott fyrir þá
karl minn.
Hinir málararnir vilja ekki vera síðri og gefa Áka sína krónuna hver. Hann
heldur á peningunum í hendinni og flýr til dyra ringlaður og grátklökkur af
smán. Og þegar hann hleypur út fram hjá dyraverðinum er hann dauðhræddur
um að einhver kunni að sjá hann og þvaðra um það í skólanum að hann hafi
séð Áka koma út úr ölknæpu í gær. Hann stanzar framan við glugga úrsmiðs-
ins og meðan vísirinn snýst tíu hringi um ás sinn stendur hann þétt upp að
rimlunum og veit að í nótt verður hann að leika sömu leikina og endranær, en
hitt veit hann ekki hvort þeirra tveggja sem hann leikur fyrir hann hatar meira.
Þegar hann kemur hægt fyrir hornið mætir hann augnaráði móður sinnar
úr um það bil tíu metra hæð og gengur eins silalega og hann þorir í átt til
útidyranna. Við hliðina á húsinu er kolasala og hann áræðir hvað sem taut-
ar að leggjast á kné og stara dálitla stund niður um gluggann á karl sem er að
tína kol í svarta skjólu. í sömu andrá og karlinn hefur lokið verki sínu kemur
móðirin aftan að Áka. Hún kippir honum á fætur og tekur undir hökuna á
honum til að komast að augunum.
276