Tímarit Máls og menningar - 01.11.1955, Qupperneq 115

HEIÐIN
fastsdóttirin. Þau hverfa í áttina til prófastshússins. Þessi næturganga þeirra
finnst drengnum dularfull, þar sem annars eldri dóttir prófastsins kvað vera
unnusta læknisins.
En þegar GuSmundur kemur út úr fylgsni sínu, rekst hann á Þórunni, en hún
kemur samtímis út úr fjósinu, þar sem hún hefur staðið á gægjum. Hún fer
fyrst að skamma drenginn, en endar á því að gráta biturlega, bölva lækninum
og kalla hann bullu og fant og prófastsdótturina andskotans mellu. Hún trúir
Guðmundi fyrir því, að læknirinn hafi verið eftir sér nótt eftir nótt í fyrra vet-
ur og fram eftir öllu sumri. Nú er hún auðsýnilega æst af afbrýðisemi. Dreng-
urinn reynir að hugga stúlkuna: hún sé ekki einmana, hann sé alltaf að hugsa
um hana. Þau fara inn í kjallaraganginn,
og þau stóðu svo nærri hvort öSru við dyrnar, að hendur þeirra gripu hvor um aðra af
sjálfu sér. Þau stóðu þannig leingi í myrkrinu. Hann fann hinn sterka og stælta líkama
hennar fast við sinn og skalf eins og hrísla, andardráttur hans gerðist í óreglulegum hvið-
um, sérhvert orð þomaði í munni hans. Eftir fáeinar mínútur í viðbót mundi hann hafa
andast, hefði ekki stúlkan hvíslað því að honum, að hún væri syfjuð og köld og yrði að
fara að hátta. Já, sagði dreingurinn titrandi. Hún lét aðra hendina inn á brjóst hans, tók
hana síðan aftur þaðan. Nú var dreingurinn um það bil dáinn. En hún hvíslaði: Komdu!
og leiddi hann inn í herbergi sitt. 203—204
Hún fer úr fötunum, leggst fyrir, lyftir sænginni og vísar honum leið upp í
rúm sitt, þar sem hún vígir hann „til hinnar einu sönnu trúar samkvæmt forms
ritúali“. En þegar drengurinn staulast inn í sitt eigið herbergi um dögunarbil,
þá finnst honum náttúran „hryllileg líkt og hundi, sem hefur verið dreginn
upp úr mógröf“ (204).
Tulíugasti kajli (bls. 204—213). — Læknirinn kallar Guðniund til sín og
les fyrir honum svarið frá Mr Snædal. Snædal segist að vísu fús til að greiða
götu piltsins í Ameríku, samkvæmt loforði sínu frá því urn sumarið. Hinsvegar
sér hann sér ekki fært að senda honum peninga til ferðarinnar; ungir piltar
eigi að sýna þann dug að vinna sér inn fargjaldið sjálfir. Drengurinn verður
fyrir sárum vonbrigðum. Þar við bætist samvizkubit út af viðskiptum hans við
Þórunni. Honum finnst hann hafa gert sig sekan um hryllileg svik við Evelyn.
En neitunin frá föður hennar lítur út eins og hefnd forsjónarinnar fyrir
tryggðarof hans. Honum líður „eins og manni, sem hefur tekið upp jólagjöfina
sína laungu fyrir jól, aðeins fyrir forvitnissakir, og veit svo, að hann muni
einga jólagjöf eiga til að afhjúpa á aðfángadaginn“ (208). Ætlun hans að
hugga Þórunni þá um nóttina vegna ótryggðar læknisins
TÍMARIT MÁLS OC MENNINCAR
305
20