Tímarit Máls og menningar - 01.06.1998, Blaðsíða 39
HIN ÍBJÚGA VERÖLD
[...] geislarnir héldu áfram að leika í úngu hári hennar, [...] já sólin
skein af sönnu allsnægtarörlæti inn í þetta hús [...] og sólin skein á
þau bæði þar sem þau sátu, og meiri unað er ekki hægt að hugsa sér
en tvær manneskjur og eina sól.3
Þegar Vegmey skilur ekki tal hans um „kraftbirtíngarhljóm almættisins“
segir hann:
Það gerir ekkert til [...] þú þarft ekki að skilja það því þú ert partur
af sólinni.4
Annað ljóðið í Tímanum og vatninu (seinni útgáfunum)5 gæti verið sú
lýsing á stúlkunni sem Steinn Steinarr ljær Ólafi:
Sólin,
sólin var hjá mér,
eins og grannvaxin kona,
á gulum skóm.
í tvítugu djúpi
svaf trú mín og ást
eins og tvílitt blóm.
Og sólin gekk
yfir grunlaust blómið
á gulum skóm.
Sannarlega bindur Ólafur trú og ást við þessa sólarstúlku, en önnur stúlka
er einnig tengd sólinni í sögu Ljósvíkingsins. Það er að sjálfsögðu Bera. Hún
segir við Ólaf að skilnaði: „Hugsaðu um mig þegar þú ert í miklu sólskini.“6
Ýmislegt er svipað í kvenlegum þokka þessara stúlkna, báðar hafa þær t.d.
öskuljóst liðað hár.
Blómið er einmitt táknmynd ástarinnar í Heimsljósi, t.d. undir sögulokin
þegar Ólafur er gagntekinn af ást til Beru og uppgötvar fegursta blómið sem
lifir í huldum stað.7
Kaflarnir númer 17 og 18 í Höll sumarlandsins eru Steini Steinari sérlega
hugstæðir; í þeim er ástarsæla ungmennanna í hámarki en jafnframt hljóta
þau að skilja. í 17. kaflanum er ljóðræn lýsing á ástum hinna ungu elskenda
þar sem tvö líf hafa fundið hvort annað, tveir líkamir skilja hvor annan „og
það er allt í senn, draumur, tilhlökkun, gleði, nautn, fullnægíng, endurminn-
ing og sorg.“
TMM 1998:2
37