Tímarit Máls og menningar - 01.06.1998, Blaðsíða 115

SÚ GAMLA VITJAR DOKTORS
Þannig var Sú Gamla þakin úrtaki fornra og nýrra bókmennta frá
hvirfli til ilja, og þóttust menn sjá að hún ætti jafnan nóg til skiptanna
og auðlegð hennar af slíkum búnaði næsta óþrjótandi.
Ekki hvarflaði að neinum að skauttoga hana ellegar gera henni
annan hrekk. Fremur var hitt, að menn hefðu misst áhuga á henni eftir
því sem tímar liðu og létu ýmsir sem hún væri ekki til.
Hvar hún átti höfði sínu að að halla vissi enginn fýrir víst, en sagt
var hún ætti helzt innhlaup í kjallara einn umflotinn vatni, hjá aura-
litlu en brjóstgóðu fólki þar sem heitir vestur á Melum. Þar stóðu áður
öskuhaugar.
Þegar hér er kornið degi nálgast hún háa glæsibyggingu í nýstíl skel-
plötu og áls. í slíkum húsum eru flughál marmaragólf til þess gerð að
æða um þau á skautum. En Sú Gamla er ekki vön því að láta smámuni
aftra sér. Hún fetar inneftir svellinu og dregur skósíðan faldinn renn-
votan, hlaðinn tuttugustualdarbókmenntum plastinnbundnum, og
nálgast lyftuna. Hér opnast flestar dyr án þess að snerta þurfí.
Á þriðju hæð eru skrifuð á björt þilin tvö listaverk og bæði eins:
rauðir hringir dregnir þykkum línum, og innan í hringnum bláar
línur láréttar með bláu essi uppaf. Yfir þetta er dregin rauð og sver
skálína, en allt er þetta til merkis um að þetta sé heilagt hús og hér
megi ekki gera neitt ljótt.
Þeirri Gömlu verður engin skotaskuld úr því að rata á dyr Doktors-
ins, og þó hefur hún aldrei komið hér fyrr. Um er að ræða slíkan
lærdómsmann að hann er ekki aðeins landsfrægur, heldur er hann
ekki síður mikils metinn í fjörrum löndum. Áletrunin innan við gler-
plötuna á skrifstofudyrum hans er vart læsileg öðrum en þeim sem rýnt
hafa í galdraskræður fornar. Þetta eykur allt á trúverðugleikann.
Dyrnar falla ekki að stöfum, og Þeirri Gömlu er ekkert að vanbún-
aði, hún þokar þeim upp og stígur innfyrir. Þar er biðstofa, en enga
sálu að sjá. Aðrar dyr standa einnig hálfopnar og píra á Þá Gömlu. Og
hún sýnir þá kurt að dangla í dyrastafínn.
Já! er sagt nokkuð hvellt fyrir innan. Sú Gamla þokar hurðinni frá.
I þessu húsi eru engir þröskuldar, en í stað marmarasvells hafa nú tekið
við mosagræn teppi á gólfum og drekka í sig sérhvert hljóð.
Ég vona ég sé ekki að ónáða, segir konan lágt og rómurinn ryðgaður
eftir hráslagann úti.
TMM 1998:2
113