Skagfirðingabók - 01.01.1969, Qupperneq 16

SKAGFIRÐINGABÓK
þjálfun í félagi sínu. Þegar hann var nýorðinn félagsmaður, var á
fundi rætt um nauðsyn þess, að menn skrifuðu upp skákir sínar
jafnóðum og teflt væri og samþykkt, „að allir skyldu framvegis tefla
skriflega á skákæfingum félagsins". Og á starfsárinu á undan hafði
félagið eignazt tvær skákklukkur. Þarna var því bersýnilega stefnt að
formlegri skákiðkun, hver sem raunin kann að hafa orðið. Hitt er af
og frá, að Sveini hafi gefizt „tími og tækifæri til að þroska og æfa
skákgáfu sína" svo sem vert var. Skákíþróttin var reyndar helzta tóm-
stundaiðja hans (hann hafði einnig mikla skemmtun af spilamennsku),
og þekkingu sína gat hann aukið nokkuð með lestri og beitt henni
að einhverju marki, er hann tefldi við félaga sína, en augljóslega gat
ekki skáklífið á Sauðárkróki, borið uppi af nokkrum áhugamönnum
á stopulum stundum, orðið sá harði skóli, sem slíkur hæfileikamaður
þarfnaðist. „Hann kunni mikið af byrjunum, sem hann var að reyna
að troða inn í okkur," segir gamall taflfélagi Sveins. Þetta þarf ekki
að benda til skákáhuga eingöngu, heldur og hins, að hann hafi fýst
að efla mótherja sína, svo að þeir yrðu færir um að veita honum þá
andstöðu, sem hann hlýtur að hafa gert sér ljóst að var nauðsynleg,
ætti hann að geta þjálfað nógsamlega hæfileika sína og skákfræðilega
þekkingu. Sveinn vann ekki hverja skák, sem hann tefldi innanfélags
eða símleiðis og frá greinir í plöggum skákfélagsins, en frammistaða
hans á kappmótum gefur tilefni til að ætla, að hann hafi verið kom-
inn of langt fram úr félögum sínum til þess, að þeir gætu tekizt á
við hann jafn fast og heppilegt hefði verið.
Til vitnis um yfirburði Sveins Þorvaldssonar er blindskák, sem
hann tefldi við fjóra menn á Sauðárkróki. Fjórmenningarnir sátu
saman í herbergi við sitt taflborðið hver, Sveinn kom sér fyrir í her-
bergi við hliðina, og kölluðu þeir leikina á milli. Fór svo, að hann
mátaði þá alla fjóra. Einn andstæðinganna spurði hann eftir á, hvernig
hann hefði hagað taflmennskunni. Sveinn kvaðst hafa „sett skákirnar
upp" í lofthornum herbergisins, eina í hvert horn, og séð þær fyrir
sér þannig. Mennina hafði hann flýtt sér að drepa sem flesta til að
auðvelda sér yfirsýn yfir skákirnar.
Sveinn Þorvaldsson tefldi síðast opinberlega á Skákþingi Norð-
lendinga, sem háð var á Akureyri í marz og apríl 1935. Hann hafði