Skagfirðingabók - 01.01.1969, Síða 41
ÞÁTTUR MÁLA-BJÖRNS
Hallur vaga héðan fer,
hallar jag af skjali,
hallar lagahörku mér,
hallar dagatali.
Sú vísa líkaði Birni vel."
Skal nú horfið frá Sögu frá Skagfirðingum og byrjað þar, sem
áður var frá horfið, er Gunnlaugur sonur Björns kvæntist og fór að
búa móti föður sínum í Neðra-Ási. Hafði Gunnlaugur kvænzt 4.
júlí 1816 Margrétu, dóttur Gísla konrektors á Hólum. Bjó Gunn-
laugur síðan í tvíbýli við föður sinn í Neðra-Ási 1817—1821. En
með því að þeir feðgar voru báðir stórlátir, mun þeim hafa þótt
jörðin ekki nógu stór sem tvíbýlisjörð og þeim hentað betur að
hafa meira olnbogarými en þeim var þar hægt að hafa. Rýmdi því
Björn fyrir syni sínum, sem síðar mun sagt verða.
Margrét var ung að árum, tæplega tvítug, er hún giftist Gunn-
laugi. Hún var kvenkostur hinn bezti og stórættuð. Reyndist hún
mikil húsfreyja og mannkostakona, svo að bregða þótti henni um
það í ætt til ömmu sinnar, Margrétar Finnsdóttur biskups. Var talið,
að hún hafi ekki viljað velja sér Gunnlaug að eiginmanni og vísað
honum frá, er hann bað hennar. Hlaut þá Björn að veita lið syni
sínum — og var þó tregur til. Þá er Gunnlaugur bað hann fulltingis,
færðist Björn undan í fyrstu og kvað þessa vísu:
Hvað skal ég með hengil minn,
— hann er orðinn margskorpinn —
fyrst Gunnlaugs fagri gullstíllinn
gekk frá henni svo búinn?
Þó tókst þetta ráð vegna atbeina Björns. Þótti Gunnlaugi bregða
allmikið í ætt til föður síns um harðfengi og búhyggju. Búnaðist
þeim Margrétu vel í Neðra-Ási og bjuggu þar síðustu árin stórbúi.
Gunnlaugur var hreppstjóri Hólahrepps frá 1823 til þess, er hann
lézt, 30. september 1836.
39