Skagfirðingabók - 01.01.1969, Page 82

SKAGFIRÐING A BÓK
skornum skammti og kaffið þunnt, að því er honum fannst. Þá varð
þessi staka til:
Mynd ég kunni af kaffi fá,
hvolfdi í munn að vana.
Hjá þeim brunni líka lá
lumma þunn einmana.
Um bónda einn, er Jóni þótti aðsjáll, kvað hann svo:
Um búrið lámast út og inn
andar rámur slinni.
Gjörir kám á glerfötin
úr grútarnámu sinni.
Jón átti um skeið sambýli við mann, er honum þótti nokkuð
þungur og fúll í lund. Hefur það sjálfsagt þreytt jafn glaðlyndan
mann og Jón var. Einu sinni að vetrarlagi datt honum í hug að flétta
saman í stöku lýsingu á skaplyndi bónda og veðurfarinu, og varð
árangurinn svofelldur:
Sízt er vægur vindabylur,
vill ei lægja þungri nauð.
Allan daginn úlfinn hylur
einhver blæja grámórauð.
Til gamansemi má og telja vísu þá, er Jón kvað (óvíst hvenær,
en líklega nálægt 1860) um nafna sinn, Blöndal prest á Hofi
á Skagaströnd, og konu af dönskum ættum, er hann var í þingum
við, Wilhelmine 0rum í Höfðakaupstað. Vísan er eina vísa Jóns,
sem fundizt hefur, er lýtur að samskiptum karls og konu. Hefur
hann bersýnilega ekki haft ríka hneigð til að fjalla um þá hluti í
bundnu máli. Er hann að því leytinu ólíkur Lilju systur sinni, en
eins og kunnugt er, flökraði henni ekki við beryrðum. Vísan er
svona:
80