Tímarit um menntarannsóknir - 01.06.2012, Síða 66

66
Kristín Bjarnadóttir
við fyrir lok fjórða bekkjar. Mestri um-
ræðu og vanda ollu þó reikniaðferðirnar
og uppsetning reikningsdæma sem var
frábrugðin því sem tíðkast hafði áður á
Íslandi. Kennarar höfðu fæstir nokkurn
tímann kynnst þessum atriðum og urðu
því að feta sig í gegnum efnið jafnharðan.
Haustnámskeiðin fóru þannig fram að
fyrri hluta dags voru fyrirlestrar stærð-
fræðinga um stærðfræði og höfundarins,
Agnete Bundgaard, um kennslufræði
en hún kom nokkrar ferðir til Íslands til
að fylgja námsefninu eftir. Síðdegis var
kennurum skipt í hópa og þá var reiknað í
gegnum námsefnið sem kennarar áttu eftir
að kenna eða námsefni eldri nemenda (Frá
Fræðslumálaskrifstofunni, 1968; Kennara-
námskeið 1968, 1968).
Kynningarmál
Fyrstu kynningar á nýju stærðfræðinni
fyrir almenning einkenndust af bjartsýni.
Greinar voru birtar í blöðum og tímaritum
og Guðmundur Arnlaugsson gerði sjón-
varpsþætti til að kynna hinar nýju hug-
myndir fyrir kennurum en sér í lagi fyrir
foreldrum. Í síðari greinum tók að bera á
áhyggjum.
Foreldrablaðið birti viðtal við Kristján
Sigtryggsson árið 1967 um nýjungar í
reikningskennslu. Hann sagði að aðeins
kennsluaðferðum hefði verið breytt, sjálf
stærðfræðin væri óbreytt en ýmsir þættir
hennar teknir til meðferðar á yngri aldurs-
stigum en áður var. Munurinn á gömlu
aðferðunum og hinum nýju væri sá að of
mikið kapp hefði verið lagt á að þjálfa vél-
ræna talnameðferð að undanförnu og að
það hefði verið gert á kostnað þess tíma
sem kennarinn þyrfti til að ræða grund-
vallaratriði sjálfrar stærðfræðinnar við
nemendurna. Nauðsynlegt væri að vekja
athygli á hinni miklu fjölbreytni í stærðum,
formum og fjölda, og mikla áherslu skyldi
leggja á að þjálfa rökrétta hugsun, rökrétta
framsetningu og nákvæmni í orðavali. Í
nýju verkefnunum væri nemendum gefinn
kostur á að reyna ýmsar mögulegar leiðir
við úrlausnir dæma og velja þá aðferð sem
þeim fyndist æskilegust. Þá væru reyndir
og ræddir kostir og gallar þeirra aðferða
sem til greina kæmu og hagkvæmasta leið-
in síðan valin. Enn væri of fljótt að segja
til um hvernig tilraunin mundi gefast en
þeir sem hefðu staðið að henni hefðu verið
ánægðir til þessa. Um heimanám væri ekki
að ræða heldur eingöngu byggt á náminu í
skólanum (Eiríkur Stefánsson, 1967).
Um það bil 200 unglingar söfnuðust
saman framan við Alþingishúsið í apríl
1968 með fjöldann allan af kröfuspjöldum
sem á stóð: „Niður með úreltar skóla-
bækur“, „Betri kennsluaðferðir“, „Við
erum ekki páfagaukar“, „Engan þurr-
bókarlærdóm“, „Æskan í dag er þjóðin
á morgun“ og „Við treystum Gylfa“.
Menntamálaráðherra, Gylfi Þ. Gíslason,
bauð hópi ungmenna upp á skrifstofu sína
og sat lengi dags og ræddi við þau. Fór
vel á með ráðherra og nemendum. Unga
fólkinu fannst margt í kennslu, kennslu-
bókum og kennsluaðferðum vera úrelt
og vildi koma öllu þessu í nútímaform.
Benedikt Gröndal alþingismaður sagði frá
þessu í almennum stjórnmálaumræðum
18. apríl 1968. Benedikt taldi því næst upp
það sem til framfara hefði horft. Tilraunir
hefðu verið með tungumálakennslu og
nýja stærðfræðin væri víða kennd, en sjón-