Tímarit Máls og menningar - 01.11.2012, Blaðsíða 68

S v e r r i r N o r l a n d
68 TMM 2012 · 4
***
Á morgnana hélt ég áfram að leggja líf mitt að veði í þágu útbreiðslu Morgun-
blaðsins. Daginn sem O.J. Simpson var á forsíðunni („sýknaður“) steypti ég
mér þrefaldan kollskít út um hliðið; daginn sem Atlantis 14 var skotið á loft
sveif ég yfir grindverkið eins og fjaðurmögnuð geimskutla. Ég smíðaði mér
brynju úr spýtum og blikkdósum, en það skrölti svo heimsendalega í þessari
annars tigulegu múnderingu að ég neyddist til að hætta við hana, af ótta við
að vekja allt útburðarhverfið með glamrinu.
***
Á leið heim af fótboltaæfingum síðdegis spann ég lög og texta í höfðinu á
mér: „Sumarið er kona, sólin er með brjóst / sumarið er kona, hárið sítt og
ljóst …“ Og ég lét mig áfram dreyma um Mahogany Style 3 Martin-úkúlele.
Ég gekk jafnan fram hjá Hörgshlíð 13, en sá þar aldrei nokkra hreyfingu,
hvorki í gluggunum né villtum garðinum.
Ég reyndi að gera mér í hugarlund hvernig þau litu út, Tómas, Agnes og
Nanna. Ég velti því fyrir mér hvort ævintýri og tilfinningar heillar mannsævi
skinu úr andlitsdráttum þeirra, eins og hjá ömmu ljúfu, og endurspegluðust
kannski líka í lífsreyndu göngulaginu, slípuðum málrómnum og því sem þau
sögðu – og hvort það sem þau sögðu væri viturlegt og satt.
Ég hugsaði um þetta meðan ég gekk fram hjá þessu litla, græna húsi með
rauða þakinu og hummaði fyrir munni mér lögin mín, sem áttu í vændum
að lifna fyrir tilverknað úkúlelesins. En aldrei sá ég þremenningana. Það var
einungis á morgnana sem ég sá bregða fyrir lífi, og þá starði ég um leið inn
í gin dauðans.
***
Yfir dísætri randalín og rótsterku kaffi með sjö sykurmolum áræddi ég loks
að spyrja ömmu ljúfu betur út í þau, eins og af rælni.
Hún brosti í kampinn. „Á síðari árum halda þau sig að mestu heima fyrir,
held ég,“ sagði hún. „Þau eru öðruvísi en flest annað fólk, og Íslendingar hafa
alltaf verið smeykir við þá sem skera sig úr. Á einhverjum tímapunkti voru
sögurnar um Tómas, Agnesi og Nönnu orðnar svo margar og mismunandi
að þau gátu ekki lengur brugðið sér niður í bæ án þess að verða fyrir aðkasti.
Ég hætti að hitta þau á Hressó.“
„Aldrei ætla ég að tala illa um nokkurn mann!“
„Það er kallað að rægja,“ sagði amma ljúfa alvarleg. „Einnig að niðra,
rógbera, ófrægja, baknaga, hælrífa,“ bætti hún við, meðan ég hripaði þetta
ákafur niður í 28. dagbók, hræddur um að ná ekki að meðtaka öll orðin.
„En maður má aldrei óttast það sem maður skilur ekki,“ bætti hún við.