Úrval - 01.05.1953, Qupperneq 67

SAGAN AF HINUM HÁGÖFUGU LlKUM
65
menni veraldarsögnnnar hvar
sem væri. Og ekki var hægt að
jarðsetja þau þar sem nazistar
gætu notað þau til áróðurs.
Stjórnendur hersins tóku upp
gamla og margreynda aðferð:
þeir gerðu ekkert. Eftir að her-
inn hafði flutt líkkisturnar úr
saltnámunni í kjallara Marburg-
kastalans, sem gætt var af
ströngum herverði, kom herinn
vandanum af sér á stjórnina í
Washington. Stjórnarvöldin þar
flokkuðulíkfundinn undirstjórn-
mál og málinu var vísað til utan-
ríkisráðuneytisins. Það var ekki
fyrr en ári seinna (í apríl 1946)
að Lt. Gen. Lucius Clay, hinn
þáverandi hernámsstjóri Banda-
ríkjanna í Þýzkalandi, fékk fyr-
irskipanir þessu viðvíkjandi. Þær
voru óljósar og stuttorðar: hin
fjögur lík áttu að fá „viðeig-
andi og virðulega greftrun".
Ennfremur var lagt svo fyrir,
að báðir konungarnir skyldu
grafnir á ameríska hernáms-
svæðinu, en Hindenburghjónin
á brezka hernámssvæðinu, nærri
Hannóver. (Fyrirskipunin varð-
andi greftrunarstað þeirra hjóna
var auðsjáanlega til komin fyrir
þá sök, að hershöfðinginn hafði
einu sinni látið í Ijós þá ósk að
verða greftraður við hlið konu
sinnar í Hannóver. Hitler hafði
ekki skeytt þessu, heldur látið
greftra gamla hershöfðingjann
í skrautlegum stríðsminnisvarða
við Tannenberg í Austur-Prúss-
landi).
Þrem ungum liðsforingjum
var falið það starf að finna
heppilega legstaði. Liðsfor-
ingjar þessir voru: Theo-
dore Heinrich, Everett P. Les-
ley, Jr., og Francis W. Bilo-
deau. Clay hernámsstjóri skipaði
þeim að halda öllu því er málið
varðaði stranglega leyndu. Les-
lie liðsforingi skírði málið strax
,,Líkgripdeildina“ og gekk mál-
ið eftirleiðis undir því nafni í
opinberum bréfaskriftum.
Heinrich sagði eftir á: „Það
er ekki auðvelt að greftra kon-
unga. Þar koma svo mörg óvænt
atriði til greina.“
Öllum liðsforingjunum kom
saman um, að æskilegast væri
að greftra konungana í landar-
eign Hohenzollern-f jölskyldunn-
ar. En eftir fyrri heimsstyrjöld-
ina áttu Hohenzollarnir aðeins
tvo landskika í þessum hluta
heimsins. Annar var í Rínardaln-
um og var notaður sem dvalar-
staður fyrir frakkneskt setulið,
og kom því ekki til greina sem
leynilegur greftrunarstaður.
Hinn staðurinn var Hohenzol-
lernborg, gamaldags kastali á
fjallstindi, er líktist helzt fal-
legri mynd úr ævintýrum ogvirt-
ist tilvalinn legstaður fyrir tvo
konunga fyrri alda. En kastal-
inn var á franska hernámssvæð-
inu og Frakkar kærðu sig ekki
um neina Hohenzolla á sitt yfir-
ráðasvæði, jafnvel þótt það væru
aðeins dauðir konungar.
Á eftir þessum vonbrigðum
fylgdu brátt önnur. Brezka setu-
liðið lét þá þremenningana vita,