Úrval - 01.05.1953, Síða 100

98
tJRVAL
að ég hafði haft mestu skemmt-
un af öllu saman. Þetta nálgað-
ist þó að vera heiðarlegt ein-
vígi, en í árekstri mínum við
næturvörðinn hafði ég logið eins
og óþveginn dóni.
Við vorum viss um, að hótel-
stjórinn og leynilögreglumaður-
inn myndu seinna gruna okkur 1
sambandi við hvarf steinsins.
Samt gerði hvorugur það. Þegar
ég lít um öxl og hugsa um þetta
atvik, finnst mér eins og guð
hafi sent lögreglumanninn til að
reyna okkur, áður en hann lét
það kraftaverk ske, að fyrirætl-
an okkar skyldi heppnast.
Kay leið betur eftir hvíldina
og var til í allt. Við vorum öll í
miklum taugaæsingi.
Big Ben sló fjögur. Ef við
höfðum reiknað rétt átti nætur-
vörðurinn að hafa lokið eftirlits-
ferðum sínum. Ég stöðvaði
gamla Fordinn á bílastæði
skammt frá Westminster Abbey,
læsti honum og stakk lyklinum
í frakkavasann. Síðan slóst ég í
hóp hinna, sem voru í Anglía-
bílnum.
Gamli hallargarðurinn var
auður og Alan beygði hiklaust
inn á stíginn. Það lét hræðilega
hátt í bílnum, þegar við ókum
fram hjá kirkjuveggnum. Þegar
við vorum komin hálfa leið,
slökkti hann ljósin. Síðan fórum
við út úr bílnum, en Kay settist
í ekilsætið.
Alan, Gavin og ég stóðum við
Poets’ Comer-dymar, baðaðir
ljósi frá gaslugt. Við þurftum að
minnsta kosti ekki að vinna í
myrkri. Gavin setti öxlina í
hurðina. ,,Klaufjámið,“ hvæsti
hann.
Hurðin lét ekki undan í fyrstu
atrennu. Við vorum dauðhrædd-
ir við að gera hávaða og hvert
smábrak var eins og hamars-
högg. En loks kærðum við okkur
kollótta um allan hávaða; við
lögðumst þrír á endann á jám-
inu og hurðin flaug upp með
slíku braki, að Kay, sem beið í
bílnum, heyrði það og hryllti við.
En nú var leiðin opin. Við
flýttum okkur inn í kirkjuna og
hölluðum hurðinni aftur. Dauft
ljós logaði í vesturendanum, en
að öðru leyti var koldimmt inni.
Við hröðuðum okkur upp þrep-
in, sem lágu upp í kapelluna.
Vasaljós mitt lýsti dauft í
myrkrinu. Steinninn var fyrir
framan okkur, í brjósthæð, und-
ir sæti krýningarstólsins, sem
stóð á einskonar grind. Við þrír
fórum að hamast við að reyna að
ná honum út úr krýningarstóln-
um. Okkur tókst að hreyfa hann.
Hann mjakaðist fram. Enski
stóllinn myndi ekki halda honum
öllu lengur.
Við tókum á í síðasta sinn.
,,Nú!“ sagði Gavin. Ég ýtti á
eftir steininum. Hann rann
áfram, og nú héldu þeir á hon-
um á milli sín. En það var of
þungt að bera hann og því lagði
ég frakkann minn á gólfið. Við
ætluðum að draga steininn á
honum.