Úrval - 01.05.1953, Qupperneq 111

HVARF KRÝNINGARSTEINSINS
109
tala um Tatarana, hið frjálsa líf
þeirra og hvernig yfirvöldin of-
sæktu þá! Hann sagði þeim frá
litla landinu í norðri, sem væri
að reyna að vemda frelsi sitt
eins og Tatararnir. Síðan fór
hann að tala um frelsið, sem er
það dýrmætasta af öllu. Frelsið
lifir aðeins í hjörtum mannanna,
og þegar þeir hætta að meta það
nokkurs, er það glatað. „Við er-
um ekki svoleiðis sagði hann að
lokum. „Og til þess að geta
verndað frelsi okkar, þurfum
við að ná í dálítinn hlut, sem er
hérna í skóginum. Við erum að
gera rétt, en ef það kemst upp,
verðum við settir í fangelsi.“
Maðurinn svaraði: „Þú getur
ekki náð í þetta núna, það er
innansveitarmaður við næsta
bál; það er ekki óhætt að treysta
honum.“
Við sátum lengi og störðum í
eldinn. Loks kom maður gang-
andi frá hinu bálinu, sté á reið-
hjól og hjólaði niður eftir vegin-
um. Nú var öllu óhætt. Ég stökk
yfir grindurnar. Steinninn lá
óhreyfður á sínum stað. Við
fjórir og tveir Tatarar veltum
honum upp brekkuna og kom-
um honum fyrir í bílnum.
Ég þreifaði í vasa minn, náði
í þrjú sterlingspund og rétti ein-
um Tataranna. „Nei!“ sagði
hann. „Nei!“ Ég þakkaði þeim
gestrisnina og hjálpina. Ég veit
ekki, hvort Töturunum var
Ijóst, hverjum þeir voru að
hjálpa þessa nótt. Ég vona að
þeir hafi vitað það.
Við snerum heim á leið. Ókum
hægt gegnum London, gegnum
mannfjöldann á götunum. —
Blaðadrengimir voru að hrópa
f yrirsagnir: Krýningarsteinn-
inn: Búizt við handtöku bráð-
lega, þegar steinninn var ekki
nema í hálfsmetra fjarlægð frá
þeim. Við komumst slysalaust
gegnum London og héldum
áfram norður.
Það fór að snjóa og aksturinn
varð erfiður. Við ókum ekki að-
albrautir, því að þar var lög-
reglueftirlitið mest. Bíllinn rann
til á hálum veginum og við fór-
um að velta því fyrir okkur,
hvað um okkur yrði, ef bílnum
hvolfdi og við yrðum undir stein-
inum. En smámsaman hvarf
okkur allur ótti. Hver kílómetri
sem við ókum, færði okkur nær
Skotlandi.
Sunnudagsmorguninn rann
upp, bjartur og fagur. Við nám-
um staðar til þess að kaupa
okkur blöð, og Neil las frétt-
imar. Blöðin vom full af frá-
sögnum af afreki okkar. Enska
alþýðan hló og furðaði sig á því,
hversvegna Skotar hefðu ekki
fengið sjálfstjórn fyrir löngu, en
yfirvöldin kölluðu okkur þjófa
og ofstækismenn. Mér var ekki
innanbrjósts eins og ofstækis-
manni. Mér fannst ég vera eins
og strákhnokki, sem hefur þrýst
á bmnabjöllu, og stendur á
gangstéttinni og horfir á
slökkviliðsbílana þjóta framhjá.
„Sjáðu þetta,“ sagði Neil og
sýndi mér dagblað með fyrir-