Læknaneminn - 01.04.1994, Síða 160

ti 1 viðveru á deild þar sem vitað er fyrirfram að ekkert
er við að vera. Oneitanlega væri kostur að hafa
kalltæki fyrir þá læknanema sem eru á vakt hverju
sinni, svo tryggt sé að hægt sé að ná í þá þegar eitthvað
er um að vera sem fróðlegt er fyrirþá að fylgjast með.
Þannig nýttist tíminn betur því þeir gætu notað dauðan
tíma á milli betur án þess að vera hræddir um að missa
af.
1 stað þess að nota læknanema sem "journaladýr"
verður að velja handa þeim tilfelli sem þeir geta lært
af og fara yfir verk þeiiTa í kjölfar þess, en slíkt ætti
að vera hluti af almennri deildarvinnu á morgnana.
Eins og staóan er nú á mörgum deildum eru
læknanemar í raun eingöngu að létta undir vinnu
aðstoðarlækna með því að taka á móti og vinna upp
sjúklinga, nánast án nokkurrar leiðsagnar. Við áætlum
að læknanemar vinni sjúkraskýrslurfyriru.þ.b. 1400
sjúklinga á barna- og kvennadeild ár hvert, en
sérfræðingar fara einungis yfir brot af þeim.
Sérfræðingarþurfa að koma miklu meira inn í kennslu
læknanema, sem þeir hafa varpað að miklu leyti yfir
áaðstoðarlækna.
Nauðsynlegt er að allt starfsfólk háskólasjúkrahúsa
líti á kennslu læknanema sem hluta af starfseminni.
Sem dæmi um skort á þessu viðhorfí má nefna að
læknanemar bera auðkenniskort með lit sem greinir
þá frá öðru fólki sem vinnur í nánum tengslum við
sjúklinga.
Auka verður völd kennslustjóra og kennslunefndar
til þess að hrinda breytingum á kennslufyrirkomulagi
í framkvæmd vegna þess að margir forstöðumenn
kennslugreina virðast ósveigjanlegir til þess að breyta,
þráttfyrirviljakennslunefndarognemenda. Stundum
virðist það gleymt fyrir hvem læknanámið er, en fyrir
þá sem hafa gleymt því skal minnt á að það er fyrir
læknanema.
Huga má að því að breyta forsendum fyrir ráðningu
kennara. 1 kennslustöður eru helst ráðnir menn sem
eru virkir í rannsóknum á sínu sviði og er það á
margan hátt jákvætt með það í huga að auka rannsóknir
í Læknadeild. Hins vegar þarf að hafa það í huga að
þeir sem eru virkir í rannsóknum og skrifa flestar
greinar eru ekki endilega bestu kennararnir. Oft er
það svo á deildum að þeir sem eru hvað duglegastir við
að kenna læknanemum em þeir sent ekki fá sérstaklega
borgað fyrir það. Þar sem nú er boðið upp á
rannsóknarverkefni og valtímabil þar sem nemendur
velja sér leiðbeinanda þarf að tryggja það að slíkir
leiðbeinendur fái greitt fyrir starf sitt svo þeim læknum
sem ekki hafa kennslustöðu sé kleift að taka að sér
læknanema. Læknanemar eiga sæti í deildarráði og á
deildarfundum og hafa atkvæðisrétt í öllum málum
nema mannaráðningum. Þar skýtur svolítið skökku
við, því að læknanemar hafa gott vit á því hverjir em
hæfír kennarar og hverjir ekki Það er því ein af
kröfum læknanema að fulltrúarþeirra hafi atkvæðisrétt
þegar verið er að ráða í kennslustöður. Við mat á
umsækjendum mætti líka leita umsagnar nemenda á
kennsluhæfileikum viðkomandi. Gæta þarfaðþví að
menn staðni ekki í kennslustarfínu. Þess eru mörg
dæmi á deildum að nemendur fái nær fullkomið
kennsluskipulag í hendur í byrjun námskeiðs sem
ekkert reynist á bak við þegar á reynir og skipulagið
því í raun innihaldslaust. Kennarar taka líka oft á
móti læknanemum af gömlum vana frekar en áhuga.
I þessu sambandi má minna á mál sem rætt er í öllum
deildum Háskólans, þ.e. æviráðning prófessora. Það
er augljóst að nemendur vilja að starf kennara sé
endurskoðað reglulega. Það ætti aðverajafn augljóst
að kennarar óski þess einnig, svo þeir geti fylgst með
því hvort þeir eru á réttri braut í starfi. Slík
endurskoðun hlýtur að vera hvatning fyrir kennara að
standa sig í starfí og efla kennslugrein sína og þeir
sem gera vel þurfa ekki að vera hræddir um að tapa
stöðunni. Æviráðning prófessora er mál sem taka þarf
á fyrr en síðar til að koma í veg fyrir að deildir
Háskólans sitji uppi með steinrunna forstöðumenn
kennslugreina sem koma i veg fyrir að hægt sé að bæta
og þróa kennsluna. Læknadeild á ljóslifandi dæmi
um slíka stöðnun.
Eitt af því sem nemendur á öllum árum eru
óánægðir með, er að þeir eru ekki látnir vita ef
fyrirlestrar falla niður eða kennarar skipta á timum.
Einnig mættu menn halda sig betur við niðurröðun
fyrirlestra í stundaskrá. Kennarar þyrftu að bera
miklu meiri virðingu fyrir tíma nemenda.
Læknanemar hafa allir ákveðnar skoðanir um
læknanámið og á þessari stuttu ráðstefnu komu fram
ýmsar hugmyndir. Margar þessara hugmynda eru
einfaldar og ætti að vera auðvelt að framkvæma með
vilja og lítilli fyrirhöfn, en gætu breytt miklu. Upp
kom sú hugmynd að auka tengsl nemenda við
kennslustjóra, t.d. með því að efna til fundar í lok
hvers námsárs. Slík umræða þarf að vera á
málefnalegum grundvelli en stundum hefur verið
misbrestur á því.
Hér á eftir koma fram hugmyndir um
kennsluskipulag hvers árs fyrir sig.
146
LÆKNANEMINN I 1994 47. árg.