Læknaneminn - 01.04.1994, Síða 161

FYRSTA ÁRIÐ
misjafnir og sumir algerlega áhugalausir.
Æskilegt er að þær kröfur séu gerðar til nemenda
þegar þeir innrita sig í deildina, óháð því af hvaða
braut þeir útskrifast í menntaskóla, að þeir hafí
grunnþekkingu í ólífrænni efnafræði. Þannig mætti
byrja kennslu í lífrænni efnafræði strax á haustmisseri
og sleppa þeirri ólífrænu. Grunnfyrirlestrar í
lífefnafræði flvtjast þá á vormisseri og létta þannig á
öðru árinu. Einnig kom upp sú hugmynd að sleppa
mætti kennslu í inngangi að líffærafræði á því formi
sem hún er nú og byrja í staðinn strax að kenna þá
líffærafræði sem nú er kennd á öðru misseri.
Fyrirlestrar í fósturfræði og frumulíffræði yrðu
óbreyttir.
Ákveðin gagnrýni kom fram á fyrirkomulag
verklegrar kennslu í eðlis- og frumulíffræði á
vormisseri fyrsta árs. Hópnum fannst að lítið fengist
út úr þessari kennslu á því formi sem hún er í dag.
Þær hugmyndir voru ræddar að hafa sýnikennslu í
eðlisfræðinni og skoðunarferð á rannsóknastofur í
frumulíffræðinni.
Hvað varðar prófafyrirkomulag í Numerus
Clausus, fannst hópnum að nemendur þyrftu að sýna
persónuskilríki í prófunum og í öllum prófunum
fjórum væri svarblað eins og nú er í efnafræðinni og
giltu einungis svörin á því blaði. Gæta þarf þess að
prófln séu skýr og án vafaatriða.
ANNAÐÁRIÐ
Lífefnafræði
T engj a þarf lífefnafræðikennslu betur við klíniska
læknisfræði og þykir því mikilvægt að prófessor i
lífefnafræði sé læknir. Einnig mætti athuga að færa
fram á þetta ár einhverja fyrirlestra í meinefnafræði
sem nýttust nemendum þegar þeir færu í fyrsta sinn
inn á sjúkrahús. I kennslu ætti að leggjameiraupp úr
skilningi, en ekki að nemendur kynnu ákveðin
hringferli fram og til baka. Útbýti kennaraþykja góð.
Tilraunir í lífefnafræði þykja of margar og of líkar
(t.d. endalausar ljósmælingar). Ekki ætti að skila
skýrslum heldur hafa stöðluð blöð sem ætti að skila í
lok tilraunar og passa verður að ákveðið samræmi sé
milli þess sem kennt er og framkvæmt í verklegum
tímum (þ.e. ekki á þann hátt að glýkólýsa sé kennd
eftir jól en tilraun með glýkólýsu fyrir jól).
Leiðbeinendur í verklegri lífefnafræði eru afar
Lífeðlisfrœði
Kennsla í lífeðlisfræði þótti alla jafna mjög góð,
bæði fyrirlestrar og verklegir tímar og var hópurinn
sammála um að kennarar í lífeðlisfræði væru í góðum
tengslum við nemendur. Þó vantargóðnámsmarkmið.
Umræðutímar eftir tilraunir eru mjög misjafnir.
Líffœrafrœði
i líffærafræði á haustmisseri ætti að kenna
taugalíffærafræði um leið og heilakrufningar, en á
þessu námsári var byrjað á kennslu í líffærafræði
höfuðs og háls. Fækka mætti fyrirlestrum bæði í
taugalíffærafræði og líffærafræði höfuðs og háls ef
kennarar létu nemendur hafa góð kennslugögn og
marklýsingarogefndutilumræðufunda. Þannigyrðu
gerðar auknar kröfur til nemenda. Áhugi var á að
reyna að koma á verklegum tímum í líffærafræði auk
þess að stuðla að aukinni verklegri þjálfun. Hugmyndir
voru uppi um að verklega þjálfunin væri bæði í formi
funda og verklegra tíma þar sem nemendur æfðu hver
á öðrum undirstöðuatriði við skoðun sjúklings. Með
því móti er hægt að tengja grunnnámið því verklega.
Atferlis- og samskiptafrœði
Viðtöl við sjúklinga í námskeiði í atferlis- og
samskiptafræði gáfu góða raun en undirbúningur
nemenda hefði kannski mátt vera meiri. Um aðra
þætti þessa námskeiðs var lítið rætt enda gerðu
forráðamenn þess könnun meðal nemenda annars árs
í haust svo þeir vita fullvel hvert álit nemenda er.
Nemendur eru sammála um að kennsla í siðfræði
sé nauðsynleg og meiri áherslu þurfí að leggja á
hagnýta siðfræði fremur en fræðilega. Hægt væri að
láta nemendur leysa ákveðin siðfræðileg vandamál
sem geta komið upp í starfi læknis.
Skyndihjálp
Áhugi var á að koma gmnnnámskeiði í skvndihiálp
inn í stundatöflu annars árs. Hægt væri að hafa
grunnámskeið Rauða krossins sem fyrirmynd en laga
það að þörfum læknanema og leggja mikið upp úr
verklegri kennslu. Á þriðja ári væri
framhaldsnámskeið.
Langflestir læknanemar era sammála um að það
fyrirkomulag að hafa öll próf annars árs um vorið sé
alls ekki nógu gott. Æskilegra væri að hafa próf í
LÆKNANEMINN 1 1994 47. árg.
147