Læknaneminn - 01.04.1994, Síða 163

batnandi á síðustu árum og á Sigurður Guðmundsson
stóran þátt í því. Lyflæknisdeild Lsp hefurveitt góða
kennslu en tryggja þarf að allir nemendur fái jafnan
tíma á einstökum deildum.
Húð- og kynsjúkdómafrœði
Góðir fyrirlestrar og bók. Verklegt nám vantar
nær alveg. Klíník þyrfti að vera hagnýtari og hana
mætti bæta með því að láta stúdenta vera á stofu með
læknum.
Háls- nef- og eyrnalæknisfrœði
Fyrirlestrar og verkleg kennsla til fyrirmyndar.
Nauðsynlegt er að auka verklega námið (í a.m.k.
viku). Góða kennslubók á ensku vantar.
Heilbrigðisfrœði
Stokka þarf upp fagið og fækka tímum. Kennsla
af þessu tagi á frekar heima í umræðuhópum en sem
lestur beint upp úr bók. Beina athygli að faraldsfræði
og tvinna við tölfræði. Nota meira frægar
faraldsfræðirannsóknir til kennslu. Almenn óánægj a
er með fagið eins og það er.
Vísindaverkefnið
Almenn ánægja er með þessa nýbreytni. Verkefnið
þarf að kynna fyrr (jafnvel á þriðja ári), betur og
tryggja kennurum greiðslu fyrir þennan tíma svo
líkur aukist á því að allir læknar hafi tækifæri til að
taka að sér nema og læknanemar hafi aðgang að sem
flestum læknum. Læknanemar og læknar þurfa að
mæta betur á fyrirlestrana sem haldnir eru í lokin og
mætti jafnvel hugsa sér mætingaskyldu á þá.
A fjórða ári þarf fyrst og fremst að breyta "litlu
fögunum". Hægt væri að færa meinefnafræði og
hugsanlega geislalæknisfræði fram á haustmisseri og
tengja verklegt nám í þeim fögum námi í lyflæknis-
og handlæknisfræði. Þannig yrði verklegt nám í
þessum fögum hagnýtara og aukinn skilningur fengist
á notkun rannsókna. Um leið fæst meiri tími fyrir
verklegt nám í HNE og húð- og kynsjúkdómum á
vormisseri.
FIMMTA ÁRIÐ
Á nær öllum deildum er mest um að vera fyrir
hádegi og oft litið við að vera eftir það. I stað þess að
eyða heilum vikudegi í fyrirlestra ætti að nota tvo
daga eftir hádegi til kennslu þannig að meiri samfella
verði í verklega náminu og nemendur nái betur að
fylgja sjúklingum eftir.
Kvensjúkdómafrœði
Fyrirlestrar eru ekki nægilega hagnýtir og það
þyrfti hlutfallslega meiri kennslu í kvensjúkdómafræði
en fæðingafræði. Kennslugögn eru mörg hver úrelt
og þyrfti að bæta. Námskeið er ekki nægilega vel
skipulagt. Niðurröðun á deildirþarfað bæta því ofter
nemendum holað niður á deildir þar sem vitað er
fyrirfram að ekkert mun gerast. "Klínikur" eru illa
tímasettar og oft er viðkomandi læknir ekki á staðnum.
Aðstoðarlæknar eru stundum illa undirbúnir fyrir
klínikur. Auvelda þarfaðgang að fæðingastofum og
bæta samvinnu við ljósmæður og gera öllum ljóst
hvaða umgengnisvenjur eigi að viðhafa á
fæðingargangi. Það ætti að vera sjálfsagt mál að
stúdentar fái að taka á móti eins mörgum börnum og
þeirhafatækifæri til. Þegar nemendur voru búnirað
taka á móti ákveðnum fjölda bama kom það oft fyrir
að ljósmæður voru tregar til þess að leyfa þeim að taka
á móti fleirum. Endurskipuleggja þarf verklega
einkunn, gjöf eftir því hvemig blað er fyllt út af
stúdent segir lítið til um mætingu, starfshæfni og
vinnusemi læknanema á deildum. Gera þarf öllum
nemendum kleift að taka leghálsstrok á
Krabbameinsfélaginu. Nemendur þurfa að hafa
píptæki á fæðingarvakt.
Barnalœknisfrœði
Fyrirlestrar ekki nægilega hagnýtir og jafnvel
úreltir. Nýburafræði skipar of stóran sess og
sérfræðingar í undirsérgreinum eiga fá að kenna sitt
fag m.a. til þess að koma í veg fyrir að í upphafi
fyrirlesturs fullyrði kennari að efni fyrirlestursins sé
óáhugavert og hann hafi ekkert vit á því. Finna þyrfti
betri kennslubók. Mikil ánægja er með verklega
kennslu Þrastar Laxdal á Lkt. þar sem nemendum er
mj ög vel sinnt. Leggja þarfáherslu á að kennslustaða
haldist við Lkt. þar sem þröngt er um læknanema á
Lsp. og til að auka fjölbreytni í verklega náminu. Á
Lsp. er lítið að gerast eftir kl. 11 og þyrfti að koma á
kennslustofugöngum og sjúklingstengdum
Seminömm til þess að nýta tímann. Ekki ætti að
skylda nemendur til þess að vera á non-akút vöktum
þar sem oft er ekkert að gerast. Nemandi sem fylgir
aðstoðarlækni á vöktum þarf að hafa heimild til þess
að fara inn á fæðingarstofu við fæðingu barns.
LÆKNANEMINN 1 1994 47. árg.
149