Andvari - 01.03.1968, Page 5
JÓN GlSLASON:
Kristinn Ármannsson rektor
IN MEMORIAM
I
Ættstöðvar, upymni og æskuár.
Því allt, sem traustast eðli voru er bundið,
á ættjörð sína í því, sem var,
og enginn getur ættjörð sína fundið,
sem ekki leitar hennar þar.
Tómas Guðmundsson.
Reykvíkingum a. m. k. mun konn saman um, að trauðla geti dýrlegri
sýn en Snæfellsjökul, þegar kvöldsólin hefur steypt á hann gullhjálmi.
Svo tignarlegt fjall hefði getað hrifið menn til átrúnaðar fyrrum eigi síður
en Olympos. Látum vér oss hins vegar eigi nægja að horfa á hinn snævi-
krýnda jöfur úr fjarlægð, en höldum á vit hans, skiptir hann og umhverfi
hans um svip.
Einkum mættu yztu byggðirnar á Snæfellsnesi, milli Búðahrauns og
Olafsvíkurennis, með réttu kallast „Jötunheimar". Er þar allt þakið bruna-
hraunum, sem blessaður mosinn hefur að vísu hulið víða sinni mjúku
og litskrúðugu ábreiðu. LIpp úr þessu storknaða eldhafi gnæfa á víð og
dreif gamlir eldgígir og eldvörp, skilgetin afkvæmi sjálfs höfuðgígsins efst
á Snæfellsjökli. Við ströndina byltir sér úthafsaldan ærið mislynd. Stund-
um getur hún að vísu verið létt og leikandi. En oftar er hún stríðlunduð
eða færist jafnvel í aukana. Bylja þá holskeflur á klettum og dröngum
strandarinnar, svo að jörðin nötrar og undir tekur í hömrum. Þar eru líka
Tröllakirkja og Svörtuloft.
Þó að þetta land sé lítt girnilegt við fyrstu sýn, er það gætt máttugum
töfrum. Svo mikið er víst, að það mun seint gleymast þeim, sem þar hafa