Andvari - 01.03.1968, Page 146
144
ÓLAFUR M. ÓLAFSSON
ANDVARI
Gáfunzt iþrot 23. Gpfumk íþrótt
úlfs ok bage ulfs ok bági
vige vamtr vígi vanr
vamme firda vammi firrða
ok þaí gjed ok þat geð,
er eg gjýrda mjer es ek gerða mér
visa fjandr vísa fjandr
ad velaundum. at vélpndum.
Nu er mjer toi-vellt 24. Nú es mér torvelt
tveggja baga Tveggja bága
iijprfa nipt njprva nift.
a nesin stendr Á nesin stendr.
skal eg þö gladur Skal ek þó glaðr
mz gödan vilja nreð góðan vilja
ok öhriggr ok óhryggr
heljar b'ida. heljar bíða.
SKÝRINGAR
1. vísa.
Mjpk es of tregt at hrœra tungu eða loftvætt Ijóðpundara. Esa nú vænligt of
Viðris þýfi né hógdrœgt ór hugar fylgsni.
es of. Ef borin eru saman orð K: „er um tregt“ (1. v.) og „er rnjer torvellt"
(24. v.), virðist skylt að lesa es of tregt og es mér torvelt. Samkvæmt því er smá-
orðið of hér merkingarlaust.
Hafi Egill haft sögnina í germynd (es), en ekki miðmynd (erumk), minna
orð hans: Mjok es of tregt, á völu eða miðil í leiðslu. Segja má, að orðalag K
lýsi betur en nokkuð annað hugarástandi skáldsins í kvæðishyrjun. Hugur hans
og harmurinn — og tregðan — voru eitt. Maðurinn, sem mælti, var andlega
lamaður. í kvæðislok hefur Egill hins vegar sigrað sorgina. Þá hefur hann fundið
sjálfan sig: Ntt es mér torvelt. — Þrjú fyrstu erindi kvæðisins eru öll í óbeinu
sambandi við persónu Egils, nánast ópersónuleg. Egill notar ekki fornafn fyrstu
persónu, ek, fyrr en í 5. vísu, þó með þeim fyrirvara, að eignarfornafnið mín
kemur fyrir í næstu vísu á undan.