Andvari - 01.03.1968, Qupperneq 161

ANDVARI
SONATORREK
159
standa ófullt ok opit.1) Orðalag skáldsins mótast al því, að sonarmissirinn snertir
annars vegar ættbálkinn allan, hins vegar Egil einan.
Efni 6. vísu: Egill líkir „frændum föður síns“ við flóðgarð, en sonarmiss-
inum við skarð, sem sjórinn hefur brotið í vegginn og nú flæðir inn um
óstöðvandi.
7. vísa.
Mjok hefr Rpn ryskt of mik. Ek em of snauðr at ástvinum. Sleit mars bpnd
— eða bpnd mars — ættar minnar, snaran þptt af sjplfum mér.
ryskt of mik. Sögnin að ryskja stýrir þolfalli og merkir: rífa í hárið á (Sbr.
hárrysking og ryskjask við kollóttan.), fara hörðum höndum um. En Egill notar
orðtakið með forsetningu: ryskja of e-n, og getur það ekki þýtt alveg sama og
ryskja e-n. Orðin of mik munu þýða „umhverfis mig“. Egill á við, að Rán hafi
leikið hart skyldulið hans, enda ber þess að minnast, að Böðvar drukknaði
ekki einn. „Þeir váru sex saman á áttæru skipi.“
of snauðr. of, merkingarlaust smáorð — á undan lýsingarorði. Sbr. of tregt
(1. v.).
snauðr (skylt snoðinn, snpggr): fátækur (Shr. alsnauðr.).
marr ættar minnar. Alkunna er, að í hinu forna bændaþjóðfélagi var ættin
styrkur hvers og eins, væri hún þá einhvers megnug. Á þessa strengi virðist Egill
slá í þriðja fjórðungi 7. vísu. Kjarni málsins er orðið marr, sem í Þulum (IV,
1, 3) er rneðal sverðsheita. En sverð hafa dugandi rnenn og vígdjarfir stundum
verið kallaðir: „Hér hefir látizk eitt it bezta sverð af várum þegnum“ (úr
Biskupa sögum. Sjá Fritzner og Cleasby: sverð 1.). Einmitt slíkt „sverð“ mun
Egill hafa í liuga. Marr ættar minnar væri þá: forvígismaður ættarinnar í sókn,
enda kallar Egill hinn sama son sinn litlu síðar ættar skjpld (10. v.), og verður
það ckki misskilið. Egill hefur talið Böðvar „sverð og skjöld“ ættarinnar. —
Líklegt er, að skáldið hafi valið sverðsheitið marr með tilliti til afdrifa sonar-
ins. Shr. upphaf 10. vísu:
Mik hefr marr2)
miklu ræntan.
1) Sbr. Mjí>k es of tregt (1. v.) — mín (4. v.) — ek (5. v.). Sjá 154. bls.
2) Eignarfall af marr í merkintunni sjór er venjulega marar. Sbr. mars (7. v.).