Andvari - 01.03.1968, Page 164
162
ÓLAFUR M. ÓLAFSSON
ANDVARI
of þá spk: sem það atvik — eða mál — varðar. — Eðlilegast virðist að tengja
þessi orð síðari hluta 7. vísu, þ. e. því atviki, að sleit murs bpnd ættar minnar,
snaran þptt af sjplfnm mér. En víst má teygja þau til vísunnar allrar — og
reyndar lengra fram.
í 7. vísu var ]ýst átökum milli Ránar annars vegar, Egils og ættar hans hins
vegar. Rán girntist „sverð“ ættarinnar og ryskti, unz „fetillinn“ hilaði. Efni fyrra
helmings 8. vísu er í beinu framhaldi af þessu: Það skaltu vita, að ég ynni
helnd með sverði, ef hlótað væri líkneski þeirra afla, sem bera ábyrgð á sonar-
missi mínum. — Egill kennir æðri máttarvöldum um örlög sonar síns og harmar
að geta ekki a. m. k. höggvið skurðgoð í hefndarskyni. En um er að ræða
öfl, sem áttu sér ekki tákn í véum.
of vága. of, merkingarlaust srnáorð — á undan nafnorði. Sbr. of hlið (6. v.).
brœðr, þágufall af bróðir.
Róða vága vágs bróðir.
Róði: sækonungur,
vpg (vogarstöng) hans: spjót;
vágr: sjór (Ægir),
bróðir hans: vindur (Vindr);
spjóta vindur: orrusta.
Þessi kenning er frábrugðin venjulegum kenningum að því leyti, að bæði
stofn og einkunn kcnningar — í einföldustu mynd sinni: „vindur spjóta", —
eru fólgin í öðrum kenningum: a) bróðir vágs: vindur, b) vágir eða vægr Róða:
spjót. Stofn b-kenningar (vágir eða vægr) stendur í eignarfalli (vága), sem stýr-
ist af merkingu a-kenningar: vindur vága Róða. — Sama bragði beitir Egill
í 18. vísu.
Athyglisvert er, að skáldið notar náskyld orð um spjót (vpg) og sjó (vágr),
sérstaklega ef haft er í huga orðið niarr i 7. vísu, en marr merkir bæði sverð
og sjó (Sjá 159. bls.).
Efni síðara helmings 8. vísu: Eg færi á hendur Rán, væri mér það kleift
með hernaði.
Enn gætir stígandi í þessari vísu: ímyndað líkneski Ránar (f. vh.) — Rán
sjálf (s. vh.).
I upphafi máls er Agli tregt um tungutak, eins og frægt er og áður hefur
verið rakið. Hann kemst vart til sjálfs sín fyrr en smátt og smátt í 3., 4. og 5.
vísu, er enn skellingu lostinn og helsærður í 6. og 7. vísu, en í hinni 8. brýzt