Andvari - 01.03.1968, Síða 202
200
ÓLAFUR M. ÓLAFSSON
ANDVARI
I. flokkur ritvillna markast af því, að ruglað er saman leggjum stafa, sem
verður ekki milli greint, nema merking orðanna sé ljós. í II. lið er nefhljóðs-
tákni gleymt. í III. lið er fyrst lesið skakkt úr leggjum stafa, en síðan gleymt
nefhljóðstákni. Dæmið er því sambland af I. flokki og II. lið. í IV.—VI. lið er
greint ranglega milli hljóðtákna, sem geta verið lík. — Rétt er að geta þess, að
leiðréttingarnar eru allar gamalkunnar nema 1 c og d, II a og III.
Uppskrift Ketils Jörundssonar af Sonatorreki er svo vönduð, að ætla mætti,
að hún væri gerð eftir rúnakeflum frá 10. öld. Hins vegar sýna ritvillurnar ellefu,
að svo er ekki. Séra Ketill hefur haft fyrir sér frumrit með latínuletri. En svo
víst sem það er, er hitt jafnvíst, að Sonatorrek hefur verið rúnum rist í upp-
hafi, eins og Egils saga hermir, og varðveitzt þannig, unz kvæðið komst á bók-
fell. Af bókfellinu hefur það síðan komizt óbrjálað um hendur Ketils Jörunds-
sonar á pappír þann, sem það er á enn í dag: AM. 453, 4to. Með þessum orð-
um er síður en svo fullyrt, að allt, sem sagt hefur verið á þessum blöðum, sé
rétt og óhrekjanlegt. En nógu margt er rétt til þess, að fullyrðingin um geymd
Sonatorreks verður ekki hrakin. Og óhætt er að reiða sig á það, að leiðin til
betri skýringa er ekki sú að falsa texta eða gera orðum upp merkingar, sem þau
hafa aldrei haft, heldur hitt að breiða feld yfir höfuð sér og huga að Sona-
torreki Egils eins og það stendur í Ketilsbók.
fimt&bokaiafntf
4 flktirtyjn
N.