Andvari - 01.01.1893, Qupperneq 93

87
allt í einu. Þegar reynzlan væri búin að sýna, að
fjelagið greiddi ávallt skilvíslega 5°/o í vexti af
stofnbrjefura, þá mundu þau bráðlega þykja góður
gjaldeyrir manna á milli, þó þau væru óinnleysan-
leg. Að vísu mun það þykja tálmun, að sækja þarf
leyfi til stjórnarnefndar til að framselja brjefin, en
slíkt má ekki setja fyrir sig. I brezkum kaupfje-
lögum þykir þessi ákvörðun eins nauðsynleg eins og
bin, að mögulegt sje að ueita mönnum um inngöngu
í fjelagið. Þegar fulitrúafundur sæi, að eigara stofn-
brjefs væri brýn nauðsyn á framsali, er fundurinn
vildi ekki samþykkja, þá mundi hann leyfa að brjefið
væri innleyst. I stórsölufjelögunum brezku er allt
stofnfje óuppsegjanlegt, að eins framseljanlegt, en
stjórnarnefndin getur, ef hún vill, útborgað fjeð, ef
hún vill ekki samþykkja framsal.
27. og 28. gr. Brezk kaupfjelög leggja öll meira
eða minna í varasjóð. Sum leggja víst hundraðs-
gjald í sjóðinn, en mörg ákveða vissa upphæð til
hans á hverjum almennum fundi, og þeir eru haldnir
4 sinnum á ári. Flest fjelögin vilja hafa svo mikinn
varasjóð, að hann nemi V10 af stofnfjenu, og sum
auka varasjóðinn þangað til hann er orðinn ’/a á
móti stofnfjenu. Ekki taka fjelögin til varasjóðins
nema í miklar nauðir reki, en þau álíta hann ó-
missandi bakhjall, hvað sem upp á kann að koma.
Þegar varasjóður hefur náð þeirri upphæð, er menn
hafa ákveðið að hann skuli ná, má verja nokkru af
honum til einhvers samkvæmt tilgangi fjelagsins.
Auðvitað er ekki víst, að þeir sem hafa safnað
sjóðnum, njóti hans allir, en sama kernur fram við
ýmsa aðra sjóði, sem látnir eru safnast og varið
svo til þarflegra fyrirtækja, þegar tími þykir til
kominn. Það er auðvitað gott að geta notið sem
mests stundarhags, en hitt er þó meira vert, að allt