Andvari - 01.01.1893, Qupperneq 95

89
af hyrningarsteinum kaupfjelagsskaparins, og honum
má ekki hagga. í vöruverzlun fjelagsins má því
alls ekkert lánstraust eiga sjer stað. Öllhinbrezku
kaupfjelög útiloka áfenga drykki, og álít jeg sjálf-
sagt að fylgja sömu reglu hjer.
51. gr. Ef menn hafa þau ákvæði, að láta fje-
lagið annast sölu á fjenaði, sem fjelagið ekki verð-
leggur, og lijá þvi verður liklega erfitt að komast,
þá eru ákvæði þessarar greinar að eins í samræmi
við 50. gr., og takmarkið 2/s, sem afhenda má móti
áætlunarverði, máske fullhátt.
52. gr. Það kann að virðast óþarft að gjöra
ráð fyrir utanfjelagsmanna-verzlun, en svo er þó
ekki. Eins og að menn verzla við fleiri en einn
kaupmann, eins er líklegt, að sumir, sem verzla mest
við kaupmenn, verzli þó nokkuð við fjelagið, því þó
að vöruverðið sje líkt, þá getur verið, að ágóðinn
(uppbótin) og ýmislegt fleira hæni þá að fjelaginu.
Fjelagið getur haft einhverja vöru betri en kaup-
maðurinn, einnig sumar vörur sem hann hefur ekki
o. s. frv. Líka getur komið fyrir, að fjeiagsmenn
geti ekki keypt allt sem pantað var, og þá þarf að
selja afganginn einhverjum sem kaupa vill. Auð-
vitað mundi fjelagið ekki ætla mikið upp á utan-
fjelags verzlun í fyrstu, en eptir því sem reynzlan
benti tii, mætti auka þessa verzlun, enda all-líklegt
að hún ykist til muna.
53. gr. Þó að það sje all-umfangsmikið fyrir
fjelagsstjórnina að gefa hverjum fjelagsmanni reikn-
ing, og þó að þetta—sem óvíst er — hefði talsverðan
kostnaðarauka í för með sjer frá því sem nú er í
pöntunarfjelögunum, sem láta deildarstjórana kljúfa
reikningana milli fjelagsmanna í hverri deild, þá
mun varla annað tiltækilegt. Þrif og líf fjelagsins.
er undir því komið, að fjelagsmenn fái rjetta og