Andvari - 01.01.1893, Qupperneq 106

100
legu alþingi saman, eða það er samankomið sam-
kvæmt 24. gr.« og við 17. gr.: »Eigi rná gefa út
bráðabyrgðarfjárlög fyrir það fjárhagstímabil, erfjár-
lög eru samþykkt fyrir af alþingi», hafa í sambandi
hvor við annan alveg hið sama stefnumið, sem hin
úrfellda grein, það að setja rarnman slagbrand fyrir
bráðabyrðarfjárlögum, en hafa þá yfirburði framyfir
hana, sem æfinlega liggja 1 því að betra er að verja
vondurn gesti dyrnar, en reka hann af höndum sjer
eptir að hann hefur brotizt inn, og það með sönn-
um neyðarúrræðum sem, ef til vill ekki yrði beitt
í framkvæmdinni. Það var því eigi um skör fram
gjört, er sjálfur fulltrúi stjórnarinnar viðurkenndi,
að frumvarp það, sem hjer ræddi um, væri byggt á
sama grundveili og í öllum verulegum atriðum eins
og hin endurskoðaða stjórnarskrá frá 1885—86, og
því afstaða málsins óbreytt hin sama 1891, gagn-
vart hinni konunglegu auglýsingu 2. nóv. 1885, enda
þurfum vjer þá heldur ekki framar vitnanna við.
Þannig afmáði neðri deild alþingis 1891 með heiðri
og sóma þann blett, sem hringlandinn og fráfallið
1889 næstum var búið að merkja þingið og þjóðina.
»En« — mun máske einhver segja. — »þetta er
ofmælt þvf frumvarp neðri deildar var fellt í efri
deild (sbr. þingt. 1891 A. bls. 324). Árið 1887
svæfði efri deild endurskoðunarmálið, en árið 1891
gekk hún milli bols og höfuðs á þvf«.
En því fer þó betur, að þessi mótbára verður
ofur ljett á metunum, þegar betur er að gætt. Fyrst
verður að gæta þess, er vjer áður sögðum, að skip-
un efri deildar er því miður svo vaxin, að hún ekki
verður með sönnu og eiginlegu heiti yfir höfuð nefnd
fulltrúadeild þjóðarinnar, í þeim málum að minnsta
kosti, sem verða alvarlegt ágreiningarefni milli henn-
ar og stjórnarinnar í Kaupmannahöfn, og í öðru lagi