Eimreiðin - 01.10.1923, Blaðsíða 43

EIMREIÐIN
EITT VANDAM. N. T. SKYH.
299
er farið að gerast á vorum dögum, að sumir geðveikralækn-
arnir, og margir menn aðrir, eru komnir á þá skoðun, að
skilningur Krists á orsökum sjúkdómsins sé réttur. Frásagnir
Nýja testamentisins og ummæli jósefusar beri því ekki vott
um hjátrú og hindurvitni rithöfundanna, heldur hafi að geyma
mikilvægan sannleik, sem menning vorra tíma, með öllum
sínum gljáa og grunnfærni, var búin að glata.
Eg hefi áður í fyrirlestrum hér í Reykjavík bent á tvö
stórmerkileg rit, er komið hafa út um rannsóknir á tveim
geðveikum stúlkum í Ameríku. Hið fyrra er The Dissociation
of a Personality eftir Morton Prince, Af. D. (alls 563 bls.),
en hin síðara er hin mikla bók í þrem bindum eftir þá
Walter F. Prince og dr. James H. Hyslop: The Doris
IFisherJ Case of Multiple Personalitv.
Báðar læknuðust þær stúlkur, og ekki ómerkari sálarfræð-
ingur en dr. William Mc Dougall, sem um mörg ár var kenn-
ari í heimspeki við Oxford-háskólann, en nú er prófessor í
sálarfræði við Harvard-háskólann í Bandaríkjunum, kvað þann
dóm upp um fyrri bókina, að hann fengi ekki betur séð en
að allar líkur væru fyrir því, að þar væri um hald (obsession)
að ræða. Um Doris Fisher varð dr. Hyslop sannfærður, að
sjúkdómur hennar hefði verið sama kyns; og dr. Walter F.
Prince hallast að sömu skoðun, þó að hann vilji ekki láta
uppi eins ákveðna dóma. Hann læknaði hana með sefjunum,
eftir að hún hafði verið geðveik um 20 ára skeið. En þann
tíma höfðu 4 eða 5 ólíkar persónur komið fram í henni til
skiftis. Nú hefir hann tekið hana sér í dóttur stað, og er
sannfærður um, að hún sé gædd miðilshæfileika, sem hann
er nú að þroska. Það hefir hann tjáð mér sjálfur.
Nú langar mig að segja yður nokkur dæmi þess, hvernig
menn rannsaka þetta og hvern veg hefir tekist að lækna
stöku sjúklinga, sem haldnir hafa verið af sams konar veiki
og þeir, er í Nýja testamentinu eru taldir vera »á valdi
óhreins anda«.
Eg ætla að nefna þrjú dæmi að eins af öllum þeim fjölda,
sem unt væri að tilgreina. Fyrsta dæmið tek eg úr bók eftir
geðveikralækninn E. Magnin í Genf. Hann var einn þeirra
manna, er sótti sálarrannsóknaþingið í Kaupmannahöfn 1921