Eimreiðin - 01.10.1923, Blaðsíða 44

•300
EITT VANDAM. N. T. SKVR.
eimreiðin
ásamt mér. í erindi þuí, er hann flutti á þinginu um lækning-
ar á geðveiku fólki með því að nota miðilshæfileikann, sagði
hann frá þessari lækning, ásamt fjórum öðrum dæmum, líkum
þessu. Eg skal taka það fram um hann, að hann nýtur svo
mikils álits fyrir lækningar sínar, að ýmsir þektustu læknar
Parísarborgar senda sjúklinga sína til hans. Eg læt hann
sjálfan segja frá og þýði orðrétt frásögu hans:
»Frú G. var 28 ára að aldri og þjáðist af höfuðverk, sem
talinn var að stafa af taugaveiklun; og um allmörg ár hafði
þar við bætst löngun til að stytta sér aldur. Vmsir læknar
höfðu haft hana til lækningar; könnuðust þeir við, að líffærin
væru öll óskemd; einn þeirra vísaði henni til mín.
Þótt ekkert væri að henni líkamlega, þá var sálarástandið
hins vegar miklu verra en vera átti; var hún viðkvæm, dutl-
ungafull og mjög næm fyrir sefjunum. Hún kvartaði um
kveljandi verk í hnakkanum og einhverja þyngsla-tilfinning á
öxlunum, sem stundum væri óþolandi; þegar svo væri ástatt
um sig, sagði hún sig sárlangaði til að fyrirfara sér.
Eg spurði nú sjúklinginn spjörunum úr, og trúði hún mér
þá fyrir því, að áður en hún giftist hefði útlendur liðsforingi
biðlað til hennar; hafði hún elskað hann, en foreldrar hennar
ekki viljað leyfa henni að giftast honum. Hann hefði þá ráð-
ist í Heiðursfylkinguna frönsku og dáið síðan. Skömmu síðar
hafði komið yfir hana löngunin til að stytta sér aldur. Þarna
átti bersýnilega þessi þráláta hugmynd upptök sín, og það
benti til, að réttast væri að reyna huglækning. Eg gerði
nokkrar tilraunir með hana í vakandi ástandi; en það bar
engan árangur, og þótt reyndur væri dásvefn hvað eftir ann-
að, þá batnaði henni ekkert við það. Rannsókn á sefanum
leiddi ekki neitt nýtt í ljós. Það var með öllu vonlaust um
sjúklinginn. Líkindin voru langmest fyrir því, að hún léti ein-
hvern daginn undan sjálfsmorðslönguninni, og það varð að
bjarga henni.
Um þær mundir fékst eg við að athuga dulskygna stúlku
heima í skrifstofu minni. Hafði mig hvað eftir annað rekið 1
rogastans út af því, hve skýrt hún virtist greina myndir þær,
er hún sá, og hve vel hún lýsti »framliðnum mönnum*, er