Eimreiðin - 01.10.1923, Blaðsíða 45

eimreiðin
EITT VANDAM. N. T. SKVR.
301
mér fanst stundum eg þekkja. En nú bið eg menn leggja
ekki of mikið inn í orð mín. Eg nota orðið »framliðinn mað-
ur«, af því að eg beiti þeirri aðferð við tilraunir mínar, að eg
laga mig eftir þeirri persónu, sem eg er að rannsaka, og ástandi
hennar, og það útheimtir, að eg komi mér í sem fylst hugsana
samræmi við miðilinn; en þessi miðill var heittrúaður spíritisti.
An þess að láta sjúklinginn um það vita, afréð eg að leita
liðsinnis dulskygnu stúlkunnar. Þó fékk eg fyrst samþykki
eiginmanns sjúku konunnar til þess. Eg gætti allrar þeirrar
varúðar, sem sjálfsögð er, þegar svona stendur á. Eg varaðist
að segja dulskygnu stúlkunni nokkuð um sjúklinginn, og dá-
leiddi hann, áður en eg leiddi dulskygnu stúlkuna inn til hans.
Eg tók það fram við hana, að eg ætlaði ekki að spyrja hana
neins, en hún ætti að eins að segja mér, eins blátt áfram og
unt væri, það sem dulskygnihæfileiki hennar megnaði að láta
hana sjá.
Óðara en eg hafði leitt hana fram fyrir sjúklinginn, sem
var í djúpum dásvefni, fór hún að lýsa fyrir mér veru, sem
virtist hafa »fest sig við« bakið á þjáðu konunni. Eg lét mið-
ilinn ekki verða varan við undrun mína og þann áhuga, sem
sýnin vakti mér, en bað hana að lýsa sem nákvæmast fyrir
mér, hvernig stelling þessarar veru væri. »Með hægri hend-
inni þrýstir hann utan um hnakkann á þessari konu, og með
vinstri hendinni hylur hann augabrún sína eða bendir á hana«,
sagði hún mér. Þá var sem tekið væri fyrir kverkar henni af
geðshræring og hún kallaði upp: »Hann hefir drýgt sjálfs-
morð og vill, að hún komi aftur til sín«.
Eftir beiðni minni lýsti hún andlilsfalli, svip (»mjög óvenju-
legt augnatillit«, mælti hún) og jafnvel skapgerð þessarar veru,
sem hún sagðist sjá. Af því að hún var sannfærður spíritisti,
fór hún nú að tala við hana. Þótti mér það full-langt farið.
Eg hlustaði á hana, og mér fanst æ meira um þetta; og þótt
eg væri enn efagjarn, fór eg að dæmi hennar og talaði við
þessa ímynduðu veru, svo sem væri eg logandi heitur læri-
sveinn Kardecs. Miðillinn hafði ekki augun af sjúklingnum og
flutti mér svör ofsækjandans. Hún var full af fjöri í framan,
og næsta ólík sjúklingnum, sem var algerlega aðgerðalaus.
Samtalið var langt og kveljandi; svörin báru vott um ákaf-