Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1920, Blaðsíða 145
137
um dómsvog kemur einnig fram. Á þá vog eru verk mann-
anna vegin eða mennirnir sjálfir. Um það talar 1. Enoksbók
í 61. kap. og viðar. Þar stendur:
». . . Og gerðir þeirra skulu vegnar verða í vogarskál-
innk.1)
Á þetta minnist einnig 4. Esrabók og segir:
»Veg þú þvi ranglæli vort og ranglæti heimsbúanna á
metaskálunum og mun þá sjást, á hvorn veg skálarnar
ballast«.2)
Þá kemur að framkvæmd dómsins, og er dómarinn stund-
um látinn halda dómsræðu áður en dómsúrskurður er feldur.
En eftir dómsúrskurðinn verður hvers hlutskifti eftir því,
sem hann liefir verðskuldað. Rjettlátir öðlast sælu, en refs-
ingin kemur yfir hina óguðlegu. Eru lýsingarnar á þessu
æði mismunandi. Lýsingin í 7. kap. 4. Esrabókar er á þessa
leið:
»Og hinn hæsti mun birtast í dómshásætinu,
og þá kemur endirinn;
og miskunn mun hverfa
og meðaumkun verða fjarlæg
og langlyndi á burlu víkja.
En dómur einn mun eftir verða,
sannleikur standa stöðugur,
og trúfesti hrósa sigri«.3)
§ 16. Kjör hinna dánu.
1. Þróun einslaklingsvonanna.
Lengi fram eftir voru vonirnar, sem Gyðingar gerðu sjer
um lif einstaklingsins eftir dauðann, daufar og daprar. Allir
áltu eftir dauðann að fara til dánarheima, en þar var vistin
daufleg og enginn munur gerður á góðum og vonduni.
Stjetta og þjóðaaðgreining var í scheol, en góðum og vond-
um farnaðist þar nákvæmlega eins. þetta var elsta skoðunin
og mun hún hafa haldist fram á 4. öld fyrir Krist eða lengur.
En smátt og smátt fór að birta yfir einstaklingsvonunum og
þær að verða æðri og háleitari, uns trú var fengin á ódauð-
1) 61, 8., sbr. Dan. 5, 27.
2) 3, 34.
3) v. 33.-34.
18