Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1920, Blaðsíða 37

29
ingar á vitrun þessari og er Ramiel engill látinn gefa hon-
um skýringu (kap. 54.-55.). — Mikla skýið meikir öld þessa.
Svörtu vötnin merkja s)rnd Adams, sem leiddi dauðann og
spillingu inn i heiminn, syndir eftirkomandi kynslóða og
óheillaviðburði í sögu ísraels. Siðustu svörtu vötnin merkja
þrengingu, er koma muni yfir alla jörðina, og truflun á öllu:
Fáir munu stjórna fjöldanum; fátækir munu verða rikir;
illgerðamenn munu verða hærra setlir en heljur; vitrir munu
þegja, en fávisir tala. Þjóðirnar munu heyja slrið við þjóð-
höfðingjana og fjöldi manna láta iifið. Komist einhver lífs
af úr striðinu, mun hann farast i jarðskjálfla; en sá sem
bjargast hefir úr jarðskjálftanum, mun farast í eldi, og sá
sem bjargast hefir úr eldinum, skal af hungri farast. — Tœru
vötnin merkja þar á móti Abraham og afkomendur hans,
sem lifðu eftir lögmáli guðs, þótti ekki ættu þeir það skrifað;
Móse og aðra bestu leiðtoga lýðsins, löggjöfina og opinberanir
guðs; rjettláta konunga og hamingjusama viðburði, er af
guðhræðslu þeirra leiddi. — Eins og svörtu og tæru vötnin
skiftast á, eins ælti hið illa og góða að skiflast á (kap.
(56.—71.). — En að siðustu muni koma bjarta og leiftrandi
eldingin. Með því er ált við Messías. Muni hann samansafna
þjóðunum, láta sumar lífi halda en deyða aðrar, og grund-
valla hásæti rikis sins. Allar þrengingar munu þá enda taka,
en friður og fögnuður á jörðu ríkja (kap. 72.-74.). — Barúk
þakkar guði fyrir opinberanir þær, er hann hefir látið hon-
um í tje, og fær skipun um að stíga upp á tind fjalls eins
að 40 dögum liðnum; muni hann þá verða hrifinn burt frá
jörðunni (kap. 75.-76.).
Þá kemur niðurlag bókarinnar. Barúk heldur áminningar-
ræðu til lýðsins og skrifar eftir beiðni hans tvö huggunar og
áminningarbrjef til bræðranna i útlegðinni (kap. 77.). — í
fyrra brjefinu minnir Barúk lesendur sína á, að dómur
guðs, sem yfir þá sje kominn, sje rjetllálur, og huggar þá
með dómi guðs, er koma muni yfir þá, er nú þjaki þeim,
og með frelsi sjálfra þeirra. Loks áminnir hann um, að
vera guði trúir og halda fast við lögmál hans (kap. 78.-86.).
Brjef þetta sendir hann með erni til 9Ví ættkvislanna i úl-
legðinni (kap. 87.).
Á þessu endar bókin i sinni núverandi mynd, en af 77,
19. sjest, að upprunalega hefir hún verið lengri. Bvi þar
talar Barúk um annað brjef, er hann liafi sent til bræðranna
i Babýlon. Og samkvæmt 76. kap. eru allar likur til, að